Saturday, June 25, 2011

Tentang "Misteri"

Sesungguhnya disebut MISTERI karena KARMA yang MENUTUPI TUBUH MANUSIA. Bila karma ini tersingkir maka kebenaran di tingkat itu akan tampak dengan jelas. Terus menerus menyingkirkan karma melalui penderitaan dan melepas keterikatan hati manusia maka kebenaran akan di tampakkan terus menerus SECARA OTOMATIS demikian juga DAYA TAHAN HATINYA juga terus MENINGKAT.

Tentu saja bukan dengan cara dibicarakan sembarangan orang lantas sudah mengerti - di bicarakan lebih banyak lagi belum tentu akan mengerti.Sangat di sayangkan jika akhirnya orang malah tidak punya kesempatan untuk mengerti. Mungkin jadi tidak percaya atau malah akan ditertawakan-karena keterikatan hatinya dan karma yang menutupi tubuhnya belum tersingkir hal lain dapat menjadi puas diri dan melangkah ke sisi ekstrem sehingga membuatnya jatuh.

Jadi menurut aku seperti ayakan pasir yang halus akan lolos- akan mengerti sendiri-baru akan dihitung sebagai perolehan sendiri sehingga dia dapat meningkat.Jika tidak,maka memberitahu sedemikian jauh akan membuat orang sulit meningkat karena semua di beritahukan kepadanya sehingga tidak eksis Wu/ Kesadaran sendiri dalam ketersesatan sehingga kriteria utk meningkat makin sulit buat dia.Bukankah artinya kita telah mencelakannya.
Demikian prinsip Fa yang aku pahami.

Salam,
jesseprakasa/Zhen-Shan-Ren Hao!!

Tata Budidaya Suci Jawa-Hwuning

I. Jaman JAMAJUJA (Puluhan ewu tahun kepungkur)


Dhek jaman semana Pegunungan Kendheng kuwi wujude ana pegunungan 2 (loro):

1. Pegunungan Kendheng Kidul, karan Pegunungan Kendheng tuwa.
2. Pegunungan Kendheng Lor, karan Nusa Kendheng.

1. Pegunungan Kendheng Kidul

Kuwi dununge wiwit saka wetan Pegunungan Kabuh, Kabupaten Jombang, mbanjeng mujur mengulon tutug Pegunungan Masaran, Kabupaten Sragen.
Sabab saka anane lindhu prakempa Gunung Lawu jaman sangang ewu tahun kepungkur, ndadekake Pegunungan Watujago bengkah omblah-omblah mujur mengulon; wasana dadi Lembah Ngawi kanggo dalan iline Bengawan Sala nrabas menggok ngalor tutug Cepu.
Sakdurunge ana lindhu gedhe, Pegunungan Watujago tutug Pegunungan Masaran kuwi dienggoni menusa sing isih wuda mblejed, wujude kaya kethek-rangutan gedhe pangane rupa kewan: kodok, kadal, ula, cacing, jangkrik, walang, sarta woh-wohan: mulwa, srikaya, mete, dhuwet, popohan, nanas lan liya-liyane.
Kabeh mau mung cukup ngapek utawa nyekel ning alas panggonane urip neng kono. Panggonane turu ning gowok sing dhuwur utawa pang-pang gedhe, durung ana sing wani turu ning guwa; sabab guwa-guwa kuwi mesthi dienggoni macan gembong. Wong mau yen mati bangkene diumbar ngenggon kono nuli ditinggal lunga, wekasane diothel-othel dipangan kewan galak; balunge pating kececer ning kana-kana katut banjire Bengawan Sala padha nyangrah ning mbereman Gemolong, Kalijambe, Kabupaten Sragen, wasana kurugan lumpur lan padhas linede Bengawan Sala, uga ana sing tutug mbereman Ngandong, Kabupaten Ngawi.
Wong pulo liya sing wis padha duwe tata-budaya, olehi ngarani wong ngono mau aran Wong Legena. Uga ana sing ngarani Gandaruwo. Ana maneh sing ngarani Kethek Limuri.

2. Pegunungan Kendheng Lor

Pegunungan Kendheng Lor (Nusa Kendheng) watara limang ewu taun kepungkur wis dienggoni wong sing luwih maju tinimbang wong Legena, wong-wong mau wis bisa gegaweyan gaman-watu diasah landhep. Nusa Kendheng kuwi nalika semana isih wujud Pulo gedhe cawang telu kang kinilung Teluk Lodhan lan Segara; ing sisih wetan ngongkang Telok Lodhan lan Segara Kening. Sisih kidul keledan Segara Selat Kendheng-Kidul lan Segara Teluk Lusi. Sisih kulon Segara Teluk Serang kang tepuk karo Segara Selat Murya. Sisih lor Teluk Juwana lan Samodra Jawa kang jembar lerab-lerab. Gunung Murya isih wujud gunung geni dhuwur-ngukusan, dikilung segara.
Nusa Kendheng kuwi ora duwe tanah ngare lembah banthak tadhah udan kang ngembong banyu; wujude mung pegunungan alelengkeh jurang lan gompeng; ing sawetara gompeng ana guwa-guwane padhas sing jembare mung sarompok teba. Neng bumi Nusa Kendheng kono kuwi ora ana thethukulan pari lan jumawud, sing ana mung jalinthing, canthel, lan jagung-kodhok kang thukul subur neng lelowah sing ngembes; wohe dadi pangane kethek, bethet lan bantheng. Ning alas kono lebeng wite: jati, trenggulun, sawo-kecik, mete, klethuk, lan mulwa.
Gisike-pesisir nggenggeng wit: krambil, bogor (tal), jambe. Pesisire sing wujud rawa-embet klethukulan: rembulung, bongaow, sarta brayo kang nrecel riyel. Ning punthuk pegenengan sing dhuwur-dhuwur ketel suket-kalanjana lan alang-alang sing dienggoni grombolane bantheng. Bantheng wadon aran Jawi. Sing gemati banget (jawa banget) ning pedhet-pedhete. Ing wayah bengi jawi-jawi mau yen padha turu padha kupeng adu bokong karo jawi-Jawi liyane ngilung pedhet-pedhete. Dene bantheng-lanang sing mbenguk padha kekiter njaga grombolane, aja nganti dimunasika kewan-galak.
Nalika semana Pegunungan Kendheng Lor kuwi wis didunungi menusa wong asli pribumi kono. Dedege endhek pawakane cilik, kulite nembaga. Kauripane isih wlaha lugu deles, nanging wis nduwe kemajuwan. Tatabudaya gegaweyan; sandhangane rupa cawed saka lulup waru diperut-alus dienam, utawa lulang kewan diucel nganti lemes. Uripe sagotrah manggon ning guwa-guwa padhas mau, kekancan karo asu-gladag sakirike sing wis padha kawong lulud melu manggon cedhak guwa kono.
Bocah-bocah cilik karo kirik kerep padha gojeg kekuwelan nanging nyakote ora tenanan, mung padha ngos-ngosan pating krenggos. Panguripane wong-wong mau saka kekrapa, nyelog, memed, lan mbebedag-ajag. Gamane rupa payal, panah, bedhor, sing digawe saka watu-jae kempling diasah mlingir landhep banget. Yen luru pangan asu-asu kuwi mesthi melu kekinthil utawa jejigar sesanderan ngoyak kewan nuronan, uga sok melu nyelog ndukiri palapendhem-alasan. Oleh-olehane pangan digawa mulih dirantengi mung dikoprok thok, yen wis mateng nuli dioser-oseri awu rencek-sangkrah segara dadine mbanjur krasa asin; nuli dipangan kepyah-kepyah sabrayate uga asu-asu sakirike padha melu mangan bebarengan. Genine entuke saka wit kang kobong disamber bledheg, pang-pang garing ana genine mengangah merga gesekan karo pang-pang liyane ing mangsa ketiga-ngangkang. Geni kuwi digawe totor marong rina-wengi ning sacedhake guwa kono; yen bengi ngiras digawe memedeni kewan galak supaya ora wani nyedhaki guwa kono; kawuwuhan kewan-kewan galak kuwi padha giris dijegogi asu-gladhak sepirang-pirang swarane mawurahan rame. Yen pinuju padhang rembulan wong-wong mau padha seneng-seneng ning sak njabane guwa, pada jejogedan lan gegandhangan sarta keplok-keplok lan anyul-anyul cangkeme mecucu kaya cupu, tunggak-tunggak utawa kayu sing ngglonthong dithuthuki digawe tetabuhan. Wong asli dhek jaman JAMAJUJA sing uripe isih sarwa deles prasaja wlaha ngono mau diarani Wong Suku Lingga.


II. Jaman KUNA-MAKUNA (Sadurunge Tahun Masehi)




Wong Nusa Bruney-kidul sing manggon ning saurute pesisire Teluk Sampit sarta neng tepis kiwa tengene Bengawan Sampit-hilir, ing sawijining wektu ketrajang pageblug-gedhe. Jare wong-wong Sampit kuwi padha digrowoti Setan Blarutan-sogrok weteng; nganti akeh banget wong-wong sing padha mati, luwih-luwih bocah cilik sing isih demolan.
Wong-wong sing isih urip padha miris banget, nuli padha ngungsi minggat ngumbara lelayaran mengidul nyabrang samodra Bruney; tumuju ning Nusa Kendheng. Setan Blarutan ora wani nyabrang samodra nututi wong-wong ngungsi mau, jare wedi kesiku Bathari Hwa Ruh Na, ratune Jim-Samodra. Mangkate wong-wong ning Nusa Kendheng dipangarsani dening Kie Seng Dhang, sawijining wong tuwa Sampit sing wegig lan akeh pengalamane, wong sing jangklanglana ning manca negara. Sawise lelayar sepuluh dina sepuluh wengi, ing wayah pajar bang-bang-wetan katon regemenge Gunung Nusa Kendheng (saiki Gunung Ngargapura Lasem); gisik sawetane Ngargapura katon sesawangan (pemandhangan, saiki dadi desa Pandhangan) kang ngresepake pandulu. Puncake Gunung Ngargapura katon ampak-ampak memplak, langit resik ngalela warnane biru-lasuardi; ombak agilir-gilir lindhuk nyempyok gisik pesisir sawetane Ngargapura. Ya neng bumi kono kuwi wiwite wong-wong Sampit padha ndarat cakalbakal dadi bangsa-anyar, aran Wong Jawa. Let sapenginang (wong-wong wadon Sampit padha seneng nginang nglenthusi woh jambe sing isih enom, arane Mucang), prau-prau mau wis padha mepet gisik (palwa-palwa = palwangan. Plawangan, saiki dadi desa Plawangan), para Pandhega mbuwang dandhan padha ndokok (menaruk-naruk, saiki dadi desa Narukan) praune jejer-jejer urut gisik mbanjeng mengidul. Nenek-nenek padha ndisiki mudhun saka prau kanthi mbuwang susure tepes-jambe ning segara, minangka sarat mbuwang sebel saka negarane. Nyi Seng Dhang nguculi udhete ngrogoh cepuk isi lemah-lebu saka bumi Sampit, disawurake ning gisike bumi Ngarga Kendheng; nuli sembahyang sujud sumungkem Pretiwi lan tumenga Angkasa. Wong-wong wadon liyane padha melu sembahyang bebarengan, ing pamuji: “Muga-muga sagotrah krandahe sing padha neneka kuwi padha entuka Kabekjan lan Karahayon pindhah tetruka ning bumi kono, tulusa trah-tumerah turun-tumurun bebranahan nganti pirang-pirang jaman dadi bangsa-anyar neng Nusa Kendheng.” Wong-wong lanang nuli padha nusul munggah dharatan luru papan panggonan sing nyangkleg ning Tuk, kanthi enthuk pituduh lan pangeguh saka kakek Kie Seng Dhang sing lakune wis sempoyongan astane digandheng putune Putri-kinasih umur 12 tahun; praupane ayu pindha golek-kencana, asmane Nie Rah Kie. Kakek Kie Seng Dhang mlaku nusup-nusup ning alas bebondhotan, sawise oleh papan kang cocog lan gathuk nuli prentah ning kabeh krandahe diutus mbubak grumbul nebang kekayon digawe teba. Putri Nie Rah Kie weruh kembang warnane putih-memplak anjrah nedhenge medem uga ana sing isih kundhup gandane amrik-wangi, wite pating grembel ngoyod ning gompeng. Sang putri kesengsem banget nuli matur ning Eyange. “Besuk yen wis duwe omah lan karasan arep nandur kembang sing warnane putih ngresepake banget ngono kuwi.” Kembang mau dijenengke kembang Melathi dening Sang Putri. Watara patang sasi alas kuwi wis dadi papan-pomahan lan pekarangan; nalika kuwi tepak mangsa Labuh wayahe boros padha trubus, uler jati padha dadi ungker, woh-wohan padha medhohi, palapendhem akeh sing isih bentet; ndadekake wong-wong seneng ayem ngrasa ora kekurangan pangan. Minangka kanggo mengeti asal-usule Kie Seng Dhang kuwi saka desa Tanjung-matalayur sawetane Teluk Sampit bumi Nusa Bruney pesisir kidul, mula punjere desa cakal bakal sing didunungi Kie Seng Dhang sagotrah-krandahe mbanjur dijengke desa Tanjungputri (saiki dadi desa Tanjungsari, Kecamatan Pandhangan/ Kragan Kabupaten Rembang). Sawise dadi karas-pekarangan lan pomahan, ing sawijining dina wong-wong mau padha ngumpul ning Balepaguyuban Tanjungputri, perlu ngrembug Tatapranata lan Tataraharjane desa disesepuhi kakek Kie Seng Dhang. Giliging gawe putusan: Ngangkat Kie Seng Dhang diwisudha dadi Sesepuh lan Dhatu Tanjungputri ing salawase Urip, mrenata bumi Pegunungan lan Pesisire Ngargapura, wiwit Pandhangan tutug teluk Lodhan sing gisike wujud Wedhi-malela. Teluk kuwi nggenggeng alase wit Pung kang ketel sirung, ing sisih wetan ana bregade wit Pung-gedhe banget cacahe ana telu (=Sam, saiki dadi desa Sampung). Bumi Nusa-Kendheng diganti aran: Tanah Jawi, nulad arane Bantheng-wadon (jenenge: Jawi) sing dikramatake dening wong Lingga. Awake dhewe kuwi wis ora aran wong Sampit maneh, ngganti aran; wong Jawa, Nulad watake bantheng-wadhon kang jawa-banget (=gemati, ngerti, wigati) mring pedhet-pedhete. (Bumine aran: Tanah Jawi, menusane aran: Wong Jawa). Wong-wong kuwi nuli menehi tetenger Tahun, wiwite dadi Wong Jawa, diarani (Tahun Jawa Hwuning: 1 = 230 tahun sakdurunge tahun Masehi); sarta digawekake Lambang-Reca watu-item gedhene sak-menusa, pethane Kie Seng Dhang ndodhok ning Pongol sawetane Gunung Tunggul. Para tetuwa diwajibake nganggo kalung rambute dewe ditampar, lan diwenehi mendhel/ gandhul singg digawe saka Watu-jae wilis gedhene sajenthik-manis; memper recane Kie Seng Dhang. Wong-wong mau padha Prasetya-Suci Wong Jawa turun-temurun tutug Jaman apa wae tetep padha ngrungkepi Tatapercayaan-Suci Hwuning, naluri saka leluhur Nusa Bruney bangsa Chaow (=inggatan=ngumbara) saka Nusa-Hainan; jaman Jamajuja 3000 taun kepungkur (1000 taun sakdurunge Nabi Isa el Masih miyos). Guru-guru Agung bawana Masriki uga durung miyos neng Alam-ndonya, yakuwi: 1. Laow Tze Tao, 2. Hud Tze Buddha, 3. Kong Tze Khonghucu. Wondene asal-usule bangsa Chaow sing kawitan kuwi wong saka negara China, tepise bengawan Yang Tze Kiang udhik diapit Pegunungan Kwen Lun lan Pegunungan Tang La, Propinsi Ching Wai. Wong-wong mau sumebar mengidul ning bumi Tiongkok-Kidul (Nalika 4000 taun kepungkur=2000 taun sakdurunge taun Masehi), ngliwati sakidule Pegunungan Yun Lin. Ngliwati Propinsi Yunan, Propinsi Kwang Sie, Propinsi Kwang Tung. Nuli nyabrang segara munggah dharatan Nusa-Heinan, sabanjure nuli nyabrang mlebu Nusa-Bruney; sumebar anjrah dadi banbgsa-anyar suku Dhayak rupa-rupa jenenge manut arane Bengawan-bengawan kono (Barito: Maanyan-siung. Kayan: Apokayan, Kenya. Segah: Segal. Maham. Punan. Sampit). Sawise dadi wong Dhayak Sampit nuli ngumbara maneh nyabrang samodra ngancik Nusa-Kendheng, malih ngganti aran: Bangsa Jawa. Ing mbesuk Wong-wong Jawa neng Negara ngendi wae tansah padha nguri-uri ngagungake Ke-Jawane, lan mekarake Senibudaya Jawa. Wong Jawa sing nyingkur/nyepele ke-Jawa-ne bakal dadi wong Jawa-jawal sing ora nduwe Dhangkel lan Oyod-lajer. Uripe tansah Nglindur lan Mbangkong nganti ngaya ngayal-andupara, nguber kaendahane Jodhog-layung ing wayah surup Sandyakala. Kakek Kie Seng Dhang ngasta pemrentahan Banjar (=desa gedhe) Tanjungputri genep 30 taun, yoswa 90 taun wis wiwit loyo lan ngrasa wegah; pamrentahan nuli dipasrahake Putri Nie Rah Kie kanthi diwakili garwane yakuwi: Bandhol Hang Lhe Lesy kepala Pelaut pesisir Pandhangan sapengidul. Bareng Putri Nie Rah Kie nyekel pangwasa Banjar Tanjungputri, bandhol Hang Lhe Lesy nggawe pranatan Pemrentahan: Sang Putri Nie Rah Kie dikeker dipingit sajrone Tamansari Kedhaton, ora ana wong lanang sing kena meruhi ragane (praupan lan blegere) Sang Putri; kejaba garwane lan putra-putrine sarta para Emban. Undhang-undhang pranatan Pemrentahan didhawuhake saka Kaputren kedhaton Tanjungputri Kraga (=ngeker raga=kerraga=keraga; saiki dadi Kragan) liwat Emban-keparak; nuli diterusake ning Nayakapraja-priya. Sawise Kie Seng Dhang seda layone ditunu, awu layone dikubur sacedhake Tuk/ sumberan lan didodoki tetenger watu mecongol diayomi wit Wringin-Brahmastana. Minangka Leluhur (=Dhanhyang) sing cakalbakal desa kono, mula asmane Kie Seng Dhang dipepundhi Trah tedhak turune lan kawula-rakyate; panjenengane minangka Dhanhyang Pundhen kanthi dipengeti tembung “Tuk” ning kabeh desa diganti tembung Sendhang. Ngapek saka tembung Seng Dhang (Yakuwi: Sendhangmulya, Sendhangwaru, Sendanggayam, lan liya-liyane). Reliqe (200 taun durung Masehi) dirawati dipepetri Trah tedhak turune digawa ning negara liya digawe tumbal dipendhem ning Taman Pundhen Agung. Wong-wong Tanjungputri yen mati layone ditunu ning gisik Pandhangan, awu-layone dilarung dikelemake ning segara. Asmane suwargi Putri Nie Rah Kie disungging dening tukang Patung wujud Reca-emas didokok ning candhi gunung Tunggul. Pamrentahan Kraga Tanjungputri klakon madeg nganti pirang-pirang turunan ora ana sambekala, saben ganti Pemimpin mesthi milih Putri kang Witjaksana trah-tedhak turune Putri Nie Rah Kie; lan uga ngeker-raga ning Taman Kedhaton Tanjungputri. Wong-wong Jawa Kraga kuwi uripe wis padha seneng-ayem, sebab padha cepak rejekine sembada sandang pangan lan bale-pomahane, sarta pada tetep ngrungkebi ngluhurake Tata Budidaya Suci Jawa Hwuning.

III. Jaman KUNA-KOBRA (Ing taun Jawa-Hwuning: 230 Masehi: 1)

Kacarita ing sawijining bengi nalikane wong-wong Pambelah Pandhangan lagi padha jejagongan ning gisik kang ngilak-ilak, padha omong-omong nyatur. Kawitane nggone ndarat Leluhure ning gisik bumi Pandhangan kono kuwi dietung-etung wis ana 10 = sepuluh turunan.

Ketitik neng blandar-tongciet dalem Pedhanyangan Tanjungputri ana toletan-enjet 230 dulit (=1 dulit = pendhak Labuh = 1 taun); toletan kuwi minangka papeling nggone ndarat Leluhure lawase wis ana 230 pendhak mangsa labuh (=230 taun). Nggone ngetung 10 tutunan kuwi wiwit saka Dhanhyang Kie Seng Dhang. Nalika padha jejagongan kuwi dumadakan wong-wong mau padha kaget sebab weruh Kaelokan: Ning langit tencebing cakrawala sisih lor-kulon ana sorote Lintang-kemukus nglandeng sumorod ngidul-ngetan, ngliwati sandhuwure segara Jawa lan segara Kening.
Wayah esuke wong-wong padha umyeg nyatur wahanane Lintang-kemukus mau; ana wong sing nyarawidekake ning Nujum sing waskitha, wedhar wasitane: “Neng Bawana negara Maghribi rajane lagi nglumpukake Kawulane mlebu ning kutha, perlu diwilang cacah-jiwane. Ana kang sejodho, sing lanang pagaweyane tukang-undhagi; sing wadon lagi ngandheg tuwa, wong mau ora keduman pondhokan mung entuk panggonan kandhang wedhus pinggir desa. Dumadakan ning kandhang kono wong wadon mau mbabarake jabang-bayi lanang; wecane Sang Nujum: “Besuk jabang-bayi kuwi yen wis diwasa bakal dadi Raja Binanthara-nyakrawati, nanging ora kagungan Keraton ora tau pinarak dhampar-kencana, ora kagungan prajurit kang asikep gegaman perang; nelukake musuh ora kanthi merangi lan milara, mung kanthi Perbawa (Ambek asih pari-tesnane). Gesange ora kagungan Wibawa (Kamulyan sugih rajabrana), mung nyandhang sapala kandhang langit kemul mega ngumbara ndlajah desa milangkori, medhar Wasita “Begja Rahayu”. Wong-wong Pambelah mengeng nggagas wahanane weca sing aneh banget ngono kuwi. Let seminggu sawise wong-wong Kraga padha weruh Kaelokan ngono mau, wong Sampung akeh sing padha ngimpi; rumangsane akeh iwak Pesut-Lodhan lan Bantheng padha ngamuk liwung ngrusak Banjar Sampung ngebrukake omah lan nguber-uber wong padha dipateni.
Ora gantalan dina sawijining bengi angler-anglere wong padha turu dumadakan ana prahara gedhe; angin sindhung-riwut segara Jawa lan segara kening kaya dilebur, alun gedhe gumulung nglanjak dharatan lan Teluk Lodhan; perenge Gunung Ngarga sisih wetan padha longsor. Thukule prahara gedhe ngono kuwi sabab Gunung Agung Sengkapura njeblug (Ing taun Jawa-Hwuning 230 = Masehi 1). Pulo Baweyan Sengkapura sirna separo, mblabare blegedaba muncrate lumpur-panas lan watu-watu mengangah kontal ning angkasa, sarta udan awu sumebar tutug ngendi-ngendi ngurugi Segara Jawa. Teluk Lodhan malih dadi dharatan Kragan, Sarang, Sedhan (Kabupaten Rembang). Segara Kening malih dadi dharatan Pesisir Lor Kabupaten Tuban. Ing sisih kidul nyisa mberemake kali-gedhe (Bengawan Solo) wiwit Kradenan ngglendheng mengalor tutug Cepu, nuli mbelok mengetan dadi bengawan Kethek; mbanjur amber dadi rawa Widhang tutug bumi-embet Pangkah/ Sidayu, iline muntah ning Segara-supitan Medunten.
In taun Masehi: 50 dharatan tilase Segara mau wis malih dadi alas-bebondhotan kaselanan palakirna warna-warna. Wong-wong Tanjungputri salore Ngargapura wiwit padha wani lan seneng bebadra bubak desa ning Pesisir-lor Segara kening, sing bumine sela-selane watu-gamping tutug tepise segara padha ngetuk, mbrubul banyune tawa bening nyarong. Bumi bubakan mau dijenengake, desa Mituk (Saiki dadi desa Beti = Bektiharjo).
Ing taun Masehi: 100, desa Mituk kuwi wis dadi Banjar gedhe mbanjeng mengalor ngliwati bumi pagenengan sing lemahe warna Kuning semu Abang; sarehne wis dadi Banjar gedhe tur nyangkleg segara, para Pambelah/ Nelayan nggawe plabuhan ning pesisire; plabuhan kuwi dadi bantarane para Pelaut/ Pedagang saka manca negara, padha gancol sarupane barang-kebutuhan bisa tinemu ning pasar Mituk kono. Misuwure ning negara-manca, banjar kuwi ora diarani banjar Mituk, nanging diarani banjar: Sitijenar. Wong-wong saka Tanjungputri Jawa-Hwuning kang cacah jiwane luwih akeh, padha saeka-praya ngangkat sawijining wong Wegig Wiled Trah-tedhak Tanjungputri, asmane Hang Tsu Hwan, diwisudha dadi Dhatu (kepala Adat) banjar Sitijenar. Nalika pamisudhan dikepkyakake, Dhatu Hang Tsu Hwan ngundhangake ning para Sumewa; papan Pasawuwan-agung mau didadekake punjere kutha Sitijenar, dijenengake Kutha Begja-Agung (ucape umum salah-kaprah ngarani Bejagung).
In taun masehi: 107, Dhatu Hang Tsu Hwan wis bisa ngirup Banjar-banjar pesisir-lor tanah Jawa, kutha Begja-Agung nuli didadekake punjer Pangesuhe banjar-banjar mau; dijenengake Negara Jawa Purwa. Wiwit jaman pamrentahan Hang Tsu Hwan wong-wong Nusa Jawa-Pegon kuwi wis akeh sing padha nggrancol ning Banjar Sitijenar, pangesthine Nusa Jawa-Pegon kuwi supaya luluh dadi siji karo negarane Dhatu Hang Tsu Hwan (Nggone ngarani ngaub pangwasane Dhatu Hang Tu-Ban = pamrentah Tuban)




IV. Jaman JAWA-DWIPA (JAWA-Pegon lan JAWA-Purwa)


Ing taun Masehi: 110, bumi Jawa-Pegon kuwi dihoregake Lindhu prakempa marambah-rambah asale saka Gunung Kamput; gunung kang ngongkang Segara-supitan Kamput padha horeg ngengkrog-engkrog sora banget, bregad-gedhe pada rungkat rubuh pating slayah; perenge gunung-gunung pada longsor nglongsori Segara-supitan Kamput.
Liya dina kawuwuhan Gunung Kamput njeblug ngetokake blegedaba bulah-bulah mawalikan mblabar ning Segara-supitan; udan awu sumebar tutug ngendi-endi. Wong-wong Sitijenar nyawang langit peteng kaya kesaput mendhung ngendhanu ngono kuwi padha miris banget, ora ana wani metu saka ngomah sabab bledug-awu ngampak-ampak mlepegi napas, godhong gedhang padha sengkleh kabotan awu nemplek nglapis lumahe.
Bareng wis klakon setaun kaanan sing mengkono mau wis sirep tidhem, Segara-supitan Kamput katon malih dadi ciyut kali sapralimane, ganti wujud dadi bengawan ambane bisa disabrangi nganggo gethek-gedebog; wong-wong menehi aran: Kali Brantas (Nalika Taun Masehi: 111).
Wong-wong Nusa pegon sangsaya wuwuh adrenge nggone nedya manunggalake negarane karo negara Jawa-Purwa, mula nuli padha usul ning Dhatu Hang Tsu Hwan. Saka kawicaksanane Sang Dhatu pamonthane wong-wong kuwi enggal dileksanani, kanthi disekseni wong-wong saka negara liya, Gembleng cawuh manunggale negara Jawa-Pegon karo Jawa Purwa (P = (aksara Jawa) = loro) dijenengake: Nusa Jawa-Dwipa. Nalika taun Masehi 115.
Ing taun Masehi: 385, wong-wong banjar Terahan sing cacah jiwane wis padhet, padha lunga misah bebadra cakalbakal ning bumi Argasoka, yakuwi perenge Gunung Ngargapura sing sisih kulon; papane ngongkang Segara-teluk, sing sisih lor kadhangan Punthuk Ngendhen, Kecamatan Lasem. Segara-teluk kuwi mbanjeng mengetan nuli mbelok mengidul urut perenge Pegunungan Argasoka, ning pepereng pegunungan kono kuwi akeh wite Pucang lan Resula blukange warnane kuning-gadhing tuwuh nggenggeng ledhung-ledhung. Saka bumi bubakan kono yen nyawang mengulon katon Pulo Maura dikilung segara, pulo kuwi wujud gunung-gedhe masung pucake mawa kawah-geni ngetokake kukus kumebul nglandeng ning langit; ing sisih kidule katon benggang karo pegunungan Sukalila-Prawata keledan Segara supitan Maura. Wong-wong bebadra kuwi dipangarsani kanoman umur 35 taun asmane Hang Sam Badra, sawijining Klana kang adoh tebane ning Sabrang lan Negara kana-kana. Mula kuwi dening wong-wong bebadra mau mbanjur ngangkat dheweke diwisudha dadi Dhatu ning kono; bumi cakalbakal kuwi katelah aran Pucangsula (Saiki tilase dadi desa Logadhing-Sriamba, Kecamatan Lasem). Sawise desa kono madeg 15 taun malih dadi Banjar-gedhe sebab akeh wong neneka saka negara Sabrang melu bebadra ning kono; wong-wong manca mau sawise kumpul srawung karo wong Pucangsula, temahan padha malih ganti seneng ngrungkepi Kapercayan-Suci Hwuning lan Budibudaya Jawa, wekasane mbanjur luluh dadi wong Jawa-Dwipa.
Wiwit bebadra dadi Wong Jawa ning Tanjungputri ing taun Jawa-Hwuning: 1 nganti bebranahan mencar sumebar sepegunungan Kendheng Ngargapura suwene wis 617 taun, durung ana wong Wegig gong Wicaksana mulangake medhar Larasing Kapercayan-suci Hwuning. Wong-wong nggone ngrungkepi ngedhep/ manembah Hyang Tata Maha Das kuwi yaa mung atut-grubyug kaprah lumrahe wong akeh padha krukunan nindakake Tatacara susilatama lan setya ning Negara. Lagi jaman madege banjar Pucangsula kuwi Kapercayan-suci Hwuning bisa dingerteni/diwikani dilelaras
dening para Wegig, para Pandhita; saka leladi pangastutine Panembahan Guru Dhatu hang Sam Badra kang merlokake nyambi mulang para Kasepuhan Kanung (=sengkaning gunung); ing taun Masehi: 387, manggon ning Pasraman punthuk Punggur Gunung Tapa’an (Desa Warugunung, Kecamatan Pancur, Kabupaten Rembang).
Ing taun Masehi: 390, Dhatu Hang Sam Bandra nggawe plabuhan lan galangan-prau (=dhak-palwa) ning Sunglon Bugel utowo Gunung Bugel (Tilase saiki dadi pategalan lan kali aran Palwadhak; sakidule desa Tulis, Kecamatan Lasem). Prau-prau kuwi kanggo sesambungan Pemrentahan Pucangsula karo Banjar-banjar wilayahe saurute pesisir Jawa (Pantura), wiwit banjar-Losari teluk-Tanjung (Kabupaten Brebes), mengetan tutug banjar-Rabwan (Kabupaten Batang) lan Banjar-Tugu (Kabupaten Semarang), nuli banjar Purwata lan banjar-Tanjungmaja (Kabupaten Kudus), gisike pulo Maura sisih wetan yakuwi banjar-Tayu lan banjar-Blengon (Kecamatan Kelet, Kabupaten Jepara). Plabuan Pucangsula dumunung saelore galangan prau digawekake Gapura madhep mengulon ngadhepake Segara-teluk Kendheng (Saiki dadi desa Gepura) saka gapura kono digawekake ratan ndladag urut urut perenge Pegunungan Argasoka tutug punjere kutha Pucangsula.
Pangwasane Dhatu Hang Sam Badra dibantu Putra-putrine isih kenya yoswa 22 taun, rupane ayu banget pindha Widadari Wilutama; asmane Dewi Sie Bah Ha (=Sibah); sang Dewi ngasta pangwasa Angkatan Laut Segara Jawa-Dwipa kanthi kekuwatan Kapal-perang sing prajurite dumadi saka wong-wong kang kenthug kuwat lan pinter ulah kridhane perang, kanthi sikeb gegaman kang ampuh mawa racun-aneh; negara liya ora ana sing duwe lan ara ana sing bisa nggawe. Sang Dewi melu nylirani lelayaran ning samodra kanthi nitih Kapal-gedhe kang mligi dinayakani prajurit Wanita sing wanter lan kendel, uga sikeb gegaman kang mawa racun wujud Tulup-paser sing bisa nylorod adoh; sarta patrem-Tubrem yen disawatake musuh lamun mlesed, patrem mau bisa munyer bali maneh niba sacedhake sing nyawatake (Kaya bumerang). Wondene juru-mudhine sarta tukang welahe Kapal-kaputren mau wong lanang kang kuwat lan bandhol, nanging dipilih wong sing Peloh lan wis ilang prasa-Asmarane. Mula negara manca mau padha wedi lan sungkan ning Dewe Sibah lan negara Pucangsula.
Sang Dewi nggone ngwasani segara Jawa-Dwipa kanthi nggunakake kapal-perang kuwi perlu nganggo nglabrag nyirnakake Bajag-bajag kang gumendhung lan kumendel sing mung nggunakake prau-prau knothing sarta gaman pedhang lan clengkreng, dumeh praune bisa cukat rikat kanggo ngoyak prau-prau dagang memangsane utawa ndarat mrawasa Desa.
Bajag-bajag sing nggawe werid rengkede Segara-supitan Medunten kuwi wekasane sirna sa-Benggol-benggole lan sasudhunge. Wasana pesisir Segara Jawa-Pegon sisih wetan mau dadi tidhem lerem, banjar-banjar bisa bali madeg kanthi tata-tentrem sarta bisa sesambungan karo Pemrentahan Pucangsula.
Putri Sibah saliyane nyirnakake Bajag-bajag, merlokake narik Upeti ning kapal-kapal dagang kang liwat segara Jawa; isine kapal sing rupa beras lan pari sarta sembet-tenun cita-sutra uga gaman-pertukangan, ditarik upeti sapra-limane; sing gemang mbayar mesthi dilabrag ditelukake kapale dibeskup. Nakodha kapal sing rupane bagus utawa penumpang sing bagus mesthi ditawan dilebokake kamar-kamar Kaputren. Kawegigan lan Kaprawirane wong-wong bagus mau didadar dening Sang Dewi; yen bisa lulus pendadarane sarta bisa ngalahake kasektene Dewi Sibah rila dadi jatukramane. Sabalike yen kawitan didadar Kawegigan wis ora lulus, wong tawanan kuwi nuli diwetokake saka kamar pendadaran dipasrahake Nayaka-wanita kapal Kaputren; mangsa borong digawe apa kono. Ora nganti sesasi neng kamar-tawanan pangwasane Nayaka wanita mau, awake wong-bagus tawanan kuwi malih rusak ora kuwat ngglawat; wekasane nuli dijegurake samodra dadi mangsane iwak Undhuk-undhuk-gedhe kang rakus banget. Misuwure jare digawe sajen Ratune Jim Dhuyung-jaran, sing nguwasani Samodra Jawa-Purwa. Mula kuwi kapal dagang sing liwat segara Jawa gamang nggunakake Nakodha sing bagus rupane; dene wong bagus penumpang sing wani nekad mati-mati yen wis ngerti rasane ngalami nyatane, yaa sumangga mangsa borong!!! Asmane Dewi Sibah nganti kaloka ning negara Sabrang kana-kana, sang Dewi nganti diparabi: Mani Dattsu Asva Dev, tegese Mustjikane Dewi-bajag Dhuyung-jaran.
Wong-wong tanah Jawa wiwit jaman Kuna-makuna mula sing mung kulina mangan sega-jagung, sega-canthel, lan rupa-rupa palapendhem, sawise ngenal Pari lan mangan Sega-beras olehe narik upeti saka wong dagang negara Siyem lan Cempa lembah Bengawan Mekong, sang Dewi Sibah nuli mrentahake lan nyontoni wong-wong wadon Pucangsula diajak wiwit nandur pari lan adang sega-beras (wiwit taun Masehi 396), wiwi jaman kuwi wong-wong Jawa padha nganggep Dewi Sibah kuwi titise Widadari-pangan utawa Dewine Pari, iya Mbok Dewi Sri (Wong Sunda ngarani: Sang Hyang Seri). Uga ing sajrone taun 396 kuwi, ing sawijining dina kapale Dattsu Dewi Sibah dhog mangkal ning gisike Nusa Jawa-Dwipa bontos kulon wates gisike Negara liya bontos wetan, dumadakan ana wong bagus isih enom menganggo ciri Rsi marani kapale sang Dewi; wong kuwi nuli ditakoni Nayaka kapal Kaputren:
“Ana wigati apa? Asmane sapa? Saka ngendi pinangkane?”
Jawabe Rsi bagus:
“Perlu arep nunut ning Nusa Jawa-Dwipa, nedya mulang nyebar Agama Hindhu Shiwa. Asma: Rsi Agastya Kumbayani. Asal saka negara Menak, krajan Idriya-Satwamayu.”
Sang Rsi ditampa diwenehi panggonan ning senthong-tamu Kapal Kaputren; sawise kapal-kapale Dattsu Dewi Sibah mancal bali ning Nusa Jawa, Rsi Agastya nuli didadar Kawegigan sakehing ilmu dening Sang Dewi; sajroning telung dina bisa lulus. Nuli ganti didadar Kasektene lan Kaprawirane perang, jebule Sri Dattsu sing mandar kasoran nganti lemes daya kakuwatane; saking ngrasa wirang Dewi Sibah munthab bramantya mawinga-winga, nuli ngunus Curiga-racun kang bisa nggawe pati kanggo mungkasi pendadaran.
Sapandurat Dattsu-ayu nyawang praupan baguse sang Rsi netrane sing mulem-tajem, polatane tetep sumeh jatmika ora nggragap ora miris nyawang landhepe curiga; uga ora males bramantya sumringah ngangah-angah, mandar sorote netrane kang aliyep-asmara nrawung nembus jantunge Sang dewi; ndadekake panone Sang Dewi sumrepet peteng kantaka, raga lemes niba ning jrambah palagan; curiga gogrog uwal saka astane. Sang Rsi trengginas nyaut Sang dewi dibopong disarekake ning tilamrum; bareng Sri Dattsu punggun-punggun wungu marlupa, Sang Rsi nglelipur ngrerapu sarta nyepat-domba nagih janji sayembarane, nanging dileksanani yen wis tutug dalem kedhaton Pucangsula disekseni Rama-Ibu sarta para kadang kadeyan kawula-dasih.
Para Kenya Nayaka kapal kaputren padha rerasan ngungun banget, adat saben lagi telung dina wae wong Bagus-tawanan wis mesthi diwetokake dipasrahake ning Nayaka Putri; nanging wektu kuwi nganti pitung-dina pitung-bengi tawanan Rsi Bagus kuwi kok ora diwetok-wetokake; weruh-weruh jebul kapale wis padha labuh ning Pucangsula, Sang Dewi Dattsu wis runtung-runtung sekalihan karo Rsi Agastya tumuju ning Kedhaton dipethuk Rama Ibune. Dhatu Hang Sambadra sakulawargane padha mengayu-bagya karenan ing galih, dene Sang Putri wis entuk calok jatukrama isih enom bagus rupane tur sembada sakabehane. Pahargyan palakraman let telung dina nuli dikepyakake. Sang Rsi cumondhok kumpul Maratuwa nganti rong taun, mandar Dewi Sibah lagi karo-tengah pendhak wis ngemban mutra kakung, diparingi asma: Arya Asvendra. Rsi Agastya nggone arep mulangake Agama Hindhu Shiwa Maha-Dewa nedya diterusake dhasar Maratuwane maringi panggonan ning bumi Rabwan tutug Batur. Nanging sawise klebon ilmu Kapramanan Jawa-Hwuning saka Maratuwa lan saka Garwane, pikire arep mulangake Agama Hidhu Shiwa Maha-Dewa malih luntur; nedya diganti mulangake Agama Hindhu Shiwa Guru-Dewa, mikani Dhiri-pribadi lan jantraning dumadi; sarta pangastuti bekti ning Sembok-Semak.
Ing taun: 412 Masehi ana Klana Sramana Agama Buddha asama: Pha Hie Yen lelayar saka Nalandha India, nedya bali mulih ning Tsang-An (Tiongkok); dumadakan lagi tutug Samodra Jawa-Dwipa ana angin topan gedhe, praune nuli mangkal ning plabuhan Pucangsula nyuwun tulung lereb ning kono sasuwene angin prahara durung sirep; Sramana Hwesio Pha Hie Yen ditampa disesuba dening Dhatu Hang Sambadra, saben dina diajak wawan-sabda bab rupa-rupa pengalamane Sang Hwesio nggone lelana ning manca-negara. Hwesio Pha Hie yen nyritakake Piwulange Sang Guru Agung Sidharta Buddha Gotama, yakuwi: Sranane bisa manjing Nirwana supaya medhot blenggune kadonyan; kanthi liwat laku kang aran: Astha Arya Marga, tegese Laku Agung Wolu. Piwulang kuwi mirib Kapercayan-suci Jawa-Hwuning kang dirungkepi dening Pendhita-pendhita siswane Dhatu Hang Sambadra wong saka sengkaning-gunung, yakuwi: Sranane bisa nggayuh Katentreman supaya medhot Pangangsa-Pepenginan; kanthi liwat laku kang aran: Endriya pra Astha, tegese Tumemen ning Budipakarti Wolu. Mula Dhatu Hang Sambadra karo rayine Pandhita Jana-Bandra sayuk banget nggathukake intisarine piwulange Sang Buddha kuwi cawuh-luluh karo larase Kapramanan Jawa-Hwuning.
Ing taun Masehi: 415, Dhatu Hang Sambadra seleh kedhaton, pemrentahan Pucangsula dipasrahake Dewi Sibah diwisudha ditetepake dadi Dattsu-agung (=Prabu-putri). Rsi Agastya dadi Kepala banjar Rabwan lan banjar Batur tutug Pegunungan Dieng, kebawah negara Pucangsula, uga adhike Dewi Sibah asma: Dewi Sie Mah Ha (=Simah), kang dadi Adipati-anom Medhangkamulaan teluk Lusi (kabupaten Blora) diwisudha diangkat dadi Dattsu, dipindah ning banjae-gedhe Blengoh didadekake Keraton keling (Arane woh-bogor wadon sing wis tuwa-alot, yen isih enom diarani Siwalan). Saiki tilase dadi ara-ara Keratonan desa Blengoh, Kecamatan Keled, Kabupaten Jepara. Pangwasane Dattsu Simah diwarangkani kakunge aasma: hang Saburadhampuawang Segara Teluk Kendheng lan samodra Jawa. Sarta diemong diayomi Rama-paman Bhikku Buddha Kanung Janabadra ing Pasraman Tunahan. Nalika Dewi Sibah wis jumeneng dadi Dattsu Pucangsula, sang Dewi yasa Udhang-undhang tata Budibudaya Jawa Hwuning ditetepake dadi Pranatane negara Pucangsula; saben sesasi sepisan diwulangke ning para Pandhita sengkaning-gunung Kendheng Ngargapura, manggon ning Kedhaton Pucangsula. Undhang-undhang kuwi dijenengake: Endrya pra Astha, ngrungkepi piwulange Ramane nggone nggawe jeneng Ilmu kuwi (Undhang-undhang ditetepake ing taun Masehi: 416). Para Pandhita para Kasepuhan nerusake mulangake Ilmu-pranatan mau ning para Siswane, sumrambah wong-wong kang maju-pikirane ning desa sengkaning-gunung. Ing pemburi taun-taun sabanjure wong-wong kang padha ngrungkebi nyeceb Ilmu Endriya pra Astha kuwi kasebut aran Wong Kanung. Isine Undhang-undhang pranatan kuwi ana 8 (wolung) bab:

Unen-unen Pranatan yakuwi :

Tunemen nyambut gawe ngudi rejeki kanggo murakabi Brayate, lan ora srei drengki kemeren ning liyan.
Nyembah mundhi-bekti ning wong tuwane-sakloron; sambat nyebut: Adhuh Sembooooook, Gusti kula! (=Sembok kuwi wong sing bagus atine sa-ndonya), Adhuh Semaaaaaak, Pangeran kula! (=Semak/Bapak kuwi pangengerane wong sagotrah anak-bojone).
Ngleluri mundhi Pundhen Nyai-Dhanhyang Kaki-Dhanhyang sing cakalbakal desane. Sarta emoh nganggu Manuk-manuk sing padha manggon ning bregat Pundhen, utawa ning bregat-bregat liyane kana-kana.
Sayuk rukun karo tangga-teparo lan sadulure, bebarengan gotong-royong ing wulan Purnama Badrapada; bresih desa, ratan, sendhang, karas pekarangan; sarta memetri nguri Bregat (=September).
Mangastuti rembugan nggathukake pinemu, kanggo pituduh mbangun majune Desane, lan njaga kaamanane.
Nguri-uri ngluhurake Budipakarti Seni-Budaya Jawa.
Mikani ning Bumi dununge kabeh Titah kasinungan Sang Urip kang Maha Esa, mikani ning Langit dununge/ manunggale Urip Agung Sang Nyawa kang Maha Das. Wong mati ragane dadi Mayit lebur ing Bumi, Jiwane dadi Yitma nunggal ning Langit.
Setya pranatane Negara lan Sabda wasitane Sesepuh Agung Manggala Praja.

Eyang Dhatu Hang Sambadra sawise misudha Putra-putrine nuli nilar praja dadi Sramana dhedhepok ning punggur Gunung Tapa’an, lan mulangake Ilmu Tatapranatan Endrya pra Astha ning para Siswa Wong-wong Kanung. Pasraman Gunung Tapa’an kono digawekake Tamansari tinanduran kembang-kembang maneka-warna: Mlathi, Kanthil, Gadhing, Kenanga, Mawar, Pacar-kuku, Kemuning, Gambir. Neng kono akeh Bregat ngrembuyung edhum, padha dienggoni nusuh manuk-manuk rupa-rupa; pakange bregat kethukulan: Aggrek, simbar lan kece pating grembel. Tarulata padha mrambat pepuletan pating klewer, kembange selang-seling putih biru, jambon lan wungu. Taman-sari kuwi dijenengake: Taman Argasoka; para cantrik, cekel, manguyu padha surti gambyak ngrawati Taman-sari kuwi.

Eyang Panembahan Hang Sambadra dadi Sramana ning Gunung Tapa’an kono tutug sepuh, seda ing taun Masehi: 425. Awu layone dipetak (dikubur) dadi sakluwat karo Reliqe Eyang Dhanhyang Kie Seng Dhang ning satengahe punggur Pudhen Tapa’an; ditengeri Watu-alam tilas pamujane Nini Ampu, watu kuwi nongol sa-ndhuwure gumuk Pundhen. Sawise Eyang Panembahan seda, negara Pucangsula akeh owah-owahan wiwit ing taun Masehi: 426.
Dattsu-Agung Dewi Sibah ngangkat putra Arya Asvendra dadi Dhatu-anom Pucangsula, manggon ning bumi Gebang sunglon Bugel. Arya Asvendra ngrungkepi Agama Hindu Kanung Shiwa Guru Dewa wulangane Ramane, ning punthuk Gebang dheweke nggawe:

1.1. Pamujan, Lingga-Yoni nglambangke bakti-tresnane ning Sembok-Semake (Ibu-Ramane).
1.2. Pamujan Lembu-Nandhi ndepok, nglambangake Tatakan kekuwatane Kawula-rakyate.
1.3. Pamujan reca Dewa Shiwa Guru Dewa, nglambangake Ramane: Rsi Agastya kuwi Guru-Agung Ilmu Kaprajan lan Kasekten-mandraguna.
1.4. Pamujan reca Ganapati Dewane Kawicaksanan putrane Bathara Guru, nglambangake: Slirane dhewe kuwi putrane Guru Rsi Agastya.

Angkatan Laut Pucangsula dipindhah ning negara Keling dikwasakake Dewi Simah, dibantu garwa hang Sabura; nanging isih kebawah negara Pucangsula.
Rsi Agastya diwisudha diunggahake dadi Dhatu Batur, punjere banjar didadekake kutha aran: Batur-retna. Banjar Rabwan dadi Plabuhane negara Baturetna.
Let sawetara taun wong-wong Endrya-Satvamayu krungu warta yen Rsi Agastya jumeneng Dhatu ning negara Baturretna, wong-wong mau banjur akeh kang padha nusul pindhah bebadra ning bumi Dieng kang subur digawe ulah petanen. Wong-wong kang ora dadi tani, diprentahake nyambut gawe ngumpulake wlirang saka peperenge kawah Dieng; wlirange kanggo pedagangan negara Baturretna diganjolake barang-barang petukangan lan kain sutra karo Pedagang saka negara China, liwat plabuhan banjar Rabwan. Negara Baturretna bareng dadi gedhe lan makmur, Dhatu Rsi Agastya nuli mrentahake tukang-tukang ahli pahat batu wong-wong saka Endrya-Satvamayu, diutus nggawe Candhi sepirang-pirang; saben candhi mawa reca Shiwa Bathara Guru; dununge candhi ning bumi punggur Gunung Dieng. Saben candhi kanggo Pamujane Sramana Shiwa Guru saka Pasraman kana-kana wilayahe negara Baturretna. Kaendahan lan kaelokane Pasraman Dieng kang akeh banget candhine Shiwa Guru Dewa, kang kinilung tlaga lan gunung-gunung sesawangane ngresepake ati. Para Sramana menehi jeneng: Pasraman-agung Endrya pra-Astha.
4. Dattsu-agung Dewi Sibah nayogyani ning kaipe Hang Sabura nedya ngedhuk wlirang ning bumi leluwah sawetane Gunung Dieng, sarta nggawe desa ning saelore Kejajar kanggo panggonane wong-wong kang padha nyambut gawe ngedhuk wlirang mau. Wlirang kuwi uga diganjolake karo Pedagang saka negara China.
Pengangkutane wlirang digawekake dalan liwat: Jlumprit, Adireja, Candhirata, Sukareja, mengetan ning Singaraja nuli nganti diemot prau liwat bengawan Bodri. Sungabane bengawan-Bodri ning teluk Bodri segara Jawa digawe plabuhan dagang kang sesambungan dagang karo negara Sabrang kana-kana; papane Teluk Bodri kuwi diapit-apit Punthuk-punthuk gunung Singaraja, kaanane luwih sembada omber banget nyenengake tinimbang plabuhan banjar Rabwan. Mula pedagang wlirang kliwat plabuhan Bodri kuwi malih luwih reja lan maju.
Saka anane sesambungan dagang wlirang karo negara-negara China, negara loro: Keling lan Baturretna kuwi malih dadi sugih lan makmur. Nanging mbanjur nukulake kamurkan, sii lan sijine rebut nguwasani: “Kriwikan dadi Grojogan”. Wekasane dadi perang bandawala. Ing taun Masehi: 436. Sarehne Kawula-rakyat sing dijak bebadra biyen nganti dadi negara Keling lan Baturretna kuwi, asal-usule sedulur wong Kanung Indriya pra Astha Pucangsula, mula peperangan kuwi katelah aran: Perang sedulur Endriya pra Astha.
Ing sajrone perang brubuh Rsi Agastya gugur ning palagan, wong-wong Baturretna saprajurite padha giris buyar mlayu mulih asal-negarane ning Endriya Satvamayu. Kutha Baturretna lan Pasraman Candhi Dieng sarta penambangan wlirang dijegi prajurit Keling kang padha makuwon ning Adireja, pangwasane Dhatu Rsi Agastya dadi cures ganti dikwasani Hang Sabura panglima Angkatan laut keling. Arya Asvendra krungu yen ramane gugur sarta negarane dikwasani paman-Hang Sabura, sakala pikire kobar nedya ngrebut negarane swargi-Ramane kang dadi hak-warisane. Sedyane Arya Asvendra wis dipenggak Ibu Dattsu Pandhita Dewi Sibah, nanging meksa nglimpe Ibune; dheweke mbudalake prajurit Sandi liwat alas Rabwan lan Bawang nusup mengidul nedya ngrebut Pasraman-agung Dieng dhisik, lan panggonan-panggonan wlirang. Tiba apese Arya Asvendra, lagi bisa nrobos beteng-pungkuran Candhi dheweke wis kena tulup-paser mawa racun saka Prajurit-seluman Keling kang padha njaga Candhi. Wasana Arya Asvendra gugur ngrungkepi sangarepe Candhi Sumbadra pamujane Sramana saka Pucangsula, prajurite Arya Asvendra kang perang ning alas-gedhe Rabwan akeh kang padha gugur; mayite pating glethak saenggon-enggon ning alas kono ora ana sing ngrawat, yitmane klambrangan dadi memedi Setan-Roban.
Sebab saka anane perang sedulur kuwi, Dattsu–agung Dewi Sibah ngrasa angles ing panggalih; ewuh aya ing pambudi. Arep ngrewangi negara Baturretna ateges nataki garwa Rsi Agastya. Arep ngrewangi negara Keling ateges nataki sedulur-adhik Dattsu Dewi Simah. Mula puntoning panggalih mbanjur nilar praja lumengser mertapa ning Pasraman Taman Argasoka Gunung Tapa’an, pemrentahan Pucangsula dipasrahake Pepatih; kang didhawuhi ora kena nyampuri urusane Perang-sedulur. Dewi Sibah seda ing nalika taun Masehi: 445, awu-layon dikubur ning Pundhen Gunung Tapa’an.



V. Gunung-Gunung JAWA-PURWA padha njeblug

In tahun Masehi: 450, Gunung Dieng njeblug; Candhi Pasraman-agung Endriya pra Astha rusak korat-karit, para Sramana sing isih slamet padha ngungsi sumebar saparan-paran ngumpul ning pertapan-pertapane Wong agama Hindhu-Kanung, yakuwi wong Agama Hindhu kang muja nggawe pamujan Lingga-Yoni sarta Lembu Nandhi ning Pertapan-pertapan sakubenge Pegunungan Gemawang (Kecamatan Jumo, Kabupaten Temanggung).
Ing taun Masehi: 470, Gunung Ungaran nusul njeblug kawahe sing sisih wetan jebrol nyisa dadi kawah-mati Rawa Pening. Bledegaba bulah-bulah gumulung gedhe blabar ngalor-ngetan mlebu segara Jawa, gumulunge alun nyempyok gompenge Pegunungan Kendheng-kidul, dadi pada longsor ngurug segara Teluk Lusi lan segara Jawa; wasana mbanjur dadi dharatan Kabupaten Purwadadi, Kabupaten semarang, Kabupaten Demak, Kecamatan gajah. Nyisa mberemane kali Tanggulangin sing banyune wutah ning sunglon Welahan (Biyen desa kuwi isih ngongkan segara Jawa). Banyu tuk saka sela-selane gompengane Kendheng-kidul kuwi padha nglumpuk dadi kali: Jlagung Tuntang, Serang, Lusi lan Bengawan Juwana/ Silugangga (=Jratun Seluna).
Kawahe Gunung Ungaran sing wis matigenine ngembos-embos njedhul ngalor mengetan ning satengah-tengahe dharatan tilase segara Teluk Lusi; geni mau rina-wengi murub gumrebet manther-anther ora ana pegote dadi Mrapen (Api-Abadi), ning desa Mintheng, Kecamatan Gubug, Kabupaten Purwadadi.
Manut dongeng Legenda: geni Mrapen kuwi tilas besalene Empu Ramadi Dewa tukang gawe keris; sawijining dina dheweke dijak ranjen para Dewa perlu ngethok puncake Gunung Maha Meru kang tansah dipeneki Kethek-kethek padha dolanan uthik-uthik lintang; Empu Ramadi ugik, merga lagi nggawe keris-pusaka Kahyangan Suralaya. Wasana dadi perangrame Dewa-dewa padha ngrubut Empu Ramadi sa-besalene diurug lemah kedhukane Gunung Maha Meru. Sarehne Empu Ramadi sekti tan kena ning pati, senajan wis diurugi lemah saka puncake gunung, ewosamana tetep isih urip sagenine besalen kang dadi geni Mrapen tutug wektu iki.
Bledegabane kawah Ungaran sing wis sirep ngembos-embos njebrot wujud endhut manget-manget ngemu uyah, bola bali mlembung sa-kebo mbanjur mbledhos kumeluk ngganda wlirang; rina-wengi nyuwara Bledhag-bledhug. Linede mblabar ngamblah-amblah nganti salapangan-alun-alun, banyune lined dialap wong-wong desa Kuwu, Kecamatan Kuwu/Wirasari, Kabupaten Purwadadi/Grobogan; digodhog digawe uyah diarani uyah bledhug Kuwu.
Ing taun Masehi: 471, Gunung Maura (Murya) uga njeblug pegunungane sing sisih kidul-wetan pedhot misah dadi Gunung Pati Ayam. Lambene kawah sing jebrol blegedabane mblabar mengidul ngurug Segara supitan Maura, mbajur malih dadi dharatan Kudus, Pati, Juana; nyisa wujud rawa-rawa gedhe wilayah Undhak’an lan bengawan Silugangga.
Blagedeba sing mbludag mengetan nukulake alun omak gedhe nglanjak nyempyok gompenge Pegunungan Ngargapura tumlaweng mengulon tutug Kayen; gumulung baline ombak-gedhe nyered perenge gunung-gunung gompenge padha longsor ngurug segara Teluk-Kendheng, wasana malih dadi tanah ngare: Kayen, Jakenan, kaliori, Rembang, Sulang, lasem lan pamotan. Longsoran perenge Gunung Ngargapura sing sisih kulon ngesuk bumi Argasoka, lemahe malik numpleg ngurug desa-desa tegal pesawahan Pucangsula padha kependhem. (Saiki malih dadi desa: Ngendhen, Lagadhing, Sendangsari, Topar, Klindon, Warugunung). Kraton Pucangsula Endriya pra Astha kesered gumulung baline alun, sakehing wewangunan, omah, candhi, kedhaton, lan liya-liyane keblebeg ambles satengahe Ceruk segara Teluk Juwana; wasana padha sirna ludhes kakubur ning dhasare segara. Mung nyisa pundhen Tapa’an kubur awu layone Kakek-moyang panembahan Kanung, leluhure wong-wong Ngargapura Lasem; lan guwa-guwa tilas pertapaan, sarta sawetara reca Lembu nandhi, Ganapati, Lingga; uga grewalan-pecahan Altar-pamujan sisa tilas gempurane VOC kerja-paksa nggawe ratan-gedhe Daendelsstraat nalika tahun Masehi: 1809-1810.
Sabanjure bumi Argasoka dadi pusa ora ana sing ngenggoni, wekasane dadi grumbul bebondhotan rungkud sirung; kawuwuhan disirik wong dikhandhakake jare: Kuwi lemah singit-sangar panggonane Setan Brahala Dhemit. Wong-wong Kanung sing manggon Ceriwik lan pegunungan Sindawaya isih padha slamet, sing giris padha ngungsi ning perenge Gunung Buthak Pamotan sapengulon tutug wetan Todhanan; wong-wong mau ning bumi kono malih ganti aran Wong Kanor. Sing manggon Todhanan sapengulon tutug Sukolilo, Kabupaten Pati sarta pulo-pulo Rawa desa Kuthuk, Galiran, Kaliyasa, Ngelo, Karangrawa; malih ganti aran Wong Sikeb (=wong Samin). Wong-wong suku Kanung, Kanor, Sikeb mau sanajan wis ngalih ning kana-kana lan ganti arane Suku, nanging Adat-tatacara Budipakarti Kanung isih tetep dirungkepi naluri leluhur Pucangsula Endriya pra Astha. Yen didhawuhi Pamrentah-Negara mlebu Agama apa wae iya ora suwala mung manut kersane sing mrentah. Nanging tumindake ya mung angger: Rubuh-gedhang, obor-blarak = ora tulus suwe mlebu ning nalare.
Sawise 149 taun saka penjebluge Gunung Murya, owahe segara Teluk Serang lan Selat Maura kang malih dadi dharatan, isih nyisa segara Selat Welahan lan Rawa-gedhe Bengawan Silugangga, sarta Teluk Juwana; ngilung Gunung Maura. Bumi dharatan anyar perenge Gunung Murya sing sisih kidul mau, luwih saka satus taun wis dadi alas pejaten kang ngongkang Rawa-gedhe selat Murya. Ing taun Masehi: 620, bumi kono kuwi wis dienggoni wong bebadra saka negara Keling Dattsu Dewi Simah, wong Pegunungan Ngargapura, lan wong Pegunungan Sukalila. Ana kanoman gegedhug A.L. Keling kang isih Trah-darah turun kaping enem saka Hang Sabura/ Dewi Simah, asmane: Hang Anggana; dheweke ngajak wong-wong Pelaut negara Keling lan Petani pokol sing bebadra mau, dijak mbubak alas pejaten nggawe desa lan plabuhan sing gisike nggenggeng karangkitri rupa-rupa, bareng wis dadi desa karan: Getas-Pejaten, plabuhane karan: Tanjungkarang.


VI. Kawitane dumadine negara KUDUS


Ing taun Masehi: 645, sebab saka wuwuh rejane banjar Getaspejaten, Dhatu Hang Anggana nuli ngelar panggonan kuwi mekar mengalor sarta yasa punjere kutha nganggo asmane dhewekke katelah aran Rananggana (Rana + Anggana = Hang Anggana bandhol paprangan). Saiki aran kutha: Kudus. Wektu kuwi wis akeh wong saka India kidul negara Chola sing padha dagang-ganjol ning pasar Tanjungkarang, wong negara Chola mau ngijolake: Babut-prangwedani gambar Pura/Candhi Hindhu, lan minyak-wangi Yasmin/ Tagara, sarta pratus wangi; negara Rananggana ngijoli kayu-jati glondhong, kapuk randhu lan lenga klenthik-klapa. Wong negara Chola kuwi agamane Hindhu Shiwa Maha Dewa, jare Agama kuwi Agung luwih bener lan luwih suci tinimbang Tata Budibudaya suci Jawa-Hwuning.
Sabab saka sambung rapete Penggedhe Rananggana karo Juragan-juragan negara Chola, wasana Penggedhe-penggedhe lan wong dhuwuran. Rananggana kuwi wiwit padha kapilut niru Kabudayane wong Chola mau; mlebune Kabudayan Chola ning negara Rananggana ndeseg Tata Budibudaya suci Jawa-Hwuning sing dianggep remeh lan asor. Sarehne kalah birawa kalah gebyar, Penggedhe-penggedhe lan wong Enom-kutha sing umur 18 taun sapengisor padha berag padha ngrasa gagah nggunakake Budayane wong sabrang Ngatas-Angin; luwih-luwih para Wanitane padha anut-ngrubyug: “Kaya Belo melu seton. Kaya bebek nyemplung kedhokan.” Nanging kawula rakyat Cilik ning Karangpadesan, pegunungan lan bumi Rawa, ora mreduli ora nggubris anjrahe Kabudayan manca ngono mau. Wong-wong mau mung botha-bathu mledreng nyambut gawe butuh rejeki kanggo nyampeti krandhah anak-bojone. Dhatu Hang Anggana sarehne wong wegig lan wicaksana, mula uga ngguyubi melu mlebu Agama-Hindhu nanging dudu Hindhu Shiwa, dheweke ngarang Agama Hindhu-Kanung. Sabab ngrumangsani nggone dadi Dhatu-Agung ning negara Rananggana kuwi saka dhukungane kekwatane wong-wong Kanung kang uga isih Wangsane dhewe. Mula wujude Pamujan utawa Pura-purane negara Rananggana kuwi ora niru cakrik Hindhu Chola utawa Hindhu Dieng, dheweke nggawe Pamujan Lembu-Nandhi ndepok ning Altar nglambangake Kekwatane Rakyate, sarta Lingga-Yoni wujud Lumpang-Alu gedhe banget, nglambangake: Hang Anggana Dhatu Agung kang mundhi-bekti Sembok/Semake sarta Dhanhyang Leluhure. (Dununge Sanggar-pamujan kuwi saiki dadi desa Demangan, kakilung gendhong-gendhong Pabrik Rokok).
Saterue nuli nggawe Pamujan Merudhandha-Agung (Saiki isih wujud Menara Kudus cedhak mesjid Kudus-kulon). Merudhandha kuwi nglambangake ke-Agungane negara Rananggana; puncak tengahe Merudhandha didokoki Oncor-prunggu ana pahatane gambar Manyura ngingel, oncore tumumpang ajug-ajug (=Tajug) emas, rina wengi tansah murub nganggo lenga klentik-klapa; dijaga/dirawat Pendhita Hindhu Kanung wong 4 padha ganti saben 4 jam. Oncor kuwi nglambangake Kaluhurane lan Kawicaksanane Hang Anggana; pisungsung saudagar China krajan Tsang Tai Tsung. Ring gisik tepine bengawan Silugangga (Juwana) para Pambelah/Pelayar/Pelaut digawekake candhi pamujane Dewi Hwa Ruh Na recane wujud Dewi Ratune Samodra njoget tetayungan. Saiki tilase candhi-candhi mau wis kari wujud Pura padhang gogrog ning desa: Jatiwetan, Loramkulon, Njepang lan Temulus. Sarehne Rakyat Rananggana kuwi agamane Hindhu Kanung pamuja Lembu nandhi, mula wong-wong mau padha sirik banget mbeleh sapi lan gemang mangan daginge; nganti jaman pangwasane Shunan Tajug-Islam tutug jaman saiki isih dadi Adat-kapercayan, tembunge: “Juuuug… juug, mangan daging sapi kuwi ora ilok Naang/Noook!!!”. Hang Anggana seda in taun Masehi: 660, awu layone dilarung dikelemake ning sumuran sangisor-dhasare Merudandha; ning wektu sabanjure banyu sumur kuwi kanggo mbabtis wong kang arep dadi Pandhita kanung. Rembesane banyu sumur kuwi njedhul tutug gompinge Kali Gelis; gomping kuwi ditembok dhuwur dhasare digawekake jedhingan, banyune kanggo: Siraman ngruwat-sangkalane Bocah kang wiwit demolan dibarengi Kethok-kuncung.

VII. Adege negara MEDHANG-Metaram I



In taun Masehi: 725, ana wong Kanung wegig saka Medhang-Kamulaan (Teluk Lusi Blora) kang isih klebu trah-tedhake Dattsu Dewi Simah, asmane Hang Sanjaya. Dheweke ngajak wong-wong Medhang Kamulaan, wong-wong Keling lan wong-wong Rananggana, diajak bebadra nggalang Banjar papane ning bumi sawetane Gunung Dieng, punjere Banjar dumunung ning Adireja sawetane Gunung Buthak (Kabupaten Temanggung). Wong-wong mau ngumpul ning wong-wong Kanung sisane panjebluge Gunung Dieng sing manggon desa-desa: Gemawang, Kemiri, Limbangan, Boja,; wong-wong mau Agamane Hindhu-Kanung pemuja Lembu-Nandhi lan Lingga-Yoni. Hang Sanjaya nggone nggalang banjar lan punjere kutha dumunung ning Adireja kuwi perlune:
Nedya nguripake penambangan wlirang sing wis pusa kanggo pedagangan maneh karo negara China.
Supaya bisa cedhak nggone ngirup Desa-desa sing biyene dadi Krerehane Leluhur Endriya pra Astha.
Sesambungan dagang karo negara Sabrang nggunakake plabuhan Teluk-Bodri sing ngongkang segara Jawa, nuli munggah pagenengan Singaraja, Sukareja, lan Candhirata mbanjur tutug Adireja. Hang Sanjaya menehi jeneng negarane mau aran: Medhang-Metriyem (Tegese: Babone saka Medhang), lawas-lawas tembung kuwi malih luntur dadi: Medhang-Metaram.

Wong Medhang-Metaram kuwi agamane rupa-rupa:

Hang Sanjaya dhewe agamane Buddha-Kanung naluri saka Leluhur Keling Bhikku Janabadra.
Wong-wong pinter mentereng-kutha agamane Hindhu-Chola.
Wong kolod pemuja Lingga-Yoni pemundhi Sembok/Semak isih agama Hindhu-Kanung.
Wong Cilik Sudra-papa urip rekasa rejekine ora mingsra, ora butuh ning Agama ora mikir swarga-neraka. Butuhe mung ngupaboga nggo nyampeti kaluwarga.
Wong Medhang-Metaram kuwi sanajan Kapercayan lan Agamane rupa-rupa, nanging padha bisa rukun gotong-royong setya ning Negara/Praja. Nalika netepake adege negara Medhang-Metaram lan Undhang-undhang pranatane Praja, swarane sing menang: Wong sing ngagungake Sastra Palawa lan Taun Syaka.
Swarane wong sing ngugemi sastra lan titi taun jawa Hwuning dadi kalah, dianggep Kolod wis ora njamani (Sanepane dianggep kaya Baya-putih sing wis tuwek-loyo). Wusanane sastra Jawa-Purwa karangane Dattsu Agung Pucangsula Dewi Sibah, lan taun Jawa-Hwuning karangane Dhanhyang Kie Seng Dhang malih ora dikanggokake dadi kabur ilang. Negara Medhang-Metaram ngganti resmi ngunakake sastra Palawa lan taun Syaka nalika taun 654 (=Tahun Masehi: 732).
Tan Syaka kuwi taun Pengetan nalika jumenenge Raja Khaniska I wangsa Kushana, diwisuda dadi Narendra negara Chola India Kidul. Dadi dudu asli taune wong Jawa-Purwa.
Dongeng Crita-Legendha :

Pujangga Jawa nggawe crita Aji Saka (=Kabudayan Saka) ngalahake Baya-Putih (=Kabudayan Suci Jawa-Hwuning). Matine sampyuh perang abdi-loro Dora Sambada rebutan kerise Bendarane dikarang digawe Crita dumadine Sastra Jawa-Legena (Jawa-anyar):


HA NA CA RA KA
DA TA SA WA LA
PA DHA JA YA NYA
MA GA BA THA NGA


VII. Dumadine negara LASEM


Sawise panjebluge Gunung Murya (Taun Masehi: 471), segara Teluk Kendheng kang keblabaran blegedebane Gunung Murya lan klongsoran lemah gompinge Pegunungan Kendheng-gamping mau, ing taun Masehi: 850, wis malih dadi dharatan: Pamotan, Sulang, lasem, Rembang lan Juwana; wujude bumi isih katon banthak ngilak-ilak cengkar, ning kana kene mung ana grumbul rerungkudan sarta wit Bogor (=Tal) kang nggrembel gegrombolan. Mung sing cendhak perenge gunung, sing isih akeh wit-witane subur ledhung-ledhung. Ing nalika jaman kuwi wis ana wong Kanung saka desa Criwik lan Sindawaya padha mudhun bebadra mbubak bumi nyithak tegal sawah karasan pekarangan ning bumi pagenengan sakulone Gunung Bugel, dipangarsani wong aran: Ki Wekel. Wong-wong mau padha dadi Tani-pokol nandur jagung-kodhok, kacang-tholo, lan tela elung; desa bubakan-mau katelah aran desa: Tegalamba lan Karas (Karasmula, Karasgedhe, Karaskepoh). Wong-wong liyane sing uga lunga bebadra nanging gemang bubak adoh-adoh, mung terima padha bubak ning perenge Gunung Bugel lan Gunung Gebang sarta lembah sakulone nggunung sing lemahe padha nyumber banyune ngembong dadi rawa, akeh iwake kutuk lan iwak sili gedhe-gedhe; bumi kono sing didadekake desa karan desa Sumbersili (=saiki desa: Sumbergirang, dipangarsani adhike Ki Wekel asmane: Ki Welug, wong pinter sing akeh akale. Wong Sumbersili kuwi panggaotane mung Tani-ngothek undhuh-undhuh woh-wohan kebon-alas utawa memet iwak rawa; wong-wong mau nduweni kapercayaan: Titah kuwi wis duwe jadhangan pangan nalika Tumitah-Urip; sing nandur jambu-klethuk kuwi Semut-getem nggondhol wiji jambu kletuk didokok elenge ngisor watu. Codhot, kalong, lawa nggondol woh-wohan pelok beton lan kebroke padha rugol thukul saenggon-enggon.


Hong Wahong Rahayon Ing Kayon _/\_ Djati
Ra Hayu ..Ra Hayu ..Ra Hayu

Pandangan Falun Dafa

Ilmuwan belum memahami bumi sudah berulang kali dihancurkan dan bagaimana bumi diciptakan kembali


Dalam sejarah alam semesta yang maha besar, planet bumi ini telah banyak kali diganti. Namun bagaimana cara menggantinya? Karena paling permukaan dari planet bumi terbentuk oleh materi tingkatan ini, yaitu terbentuk oleh materi yang terkomposisi dari molekul pada ruang dimensi ini, maka dia niscaya diciptakan oleh materi dari ruang dimensi ini. Badan langit yang berbeda pada ruang dimensi ini dalam alam semesta semuanya juga mengalami pembaruan, semuanya juga mengalami keadaan penggantian yang lama dengan yang baru. Debu maupun ampas sisaan dari badan langit tertentu setelah tercerai berai, Dewa yang maha besar dalam alam semesta akan mengumpulkan sisa benda tersebut dan dipilah-pilah menurut jenisnya, untuk kemudian menciptakan planet bumi yang baru. Oleh sebab itu ilmuwan masa kini dalam melakukan penelitian sejarah dan penelitian geografi, menyatakan suatu materi telah berada diatas bumi selama sekian waktu, planet bumi mempunyai sejarah sekian lama, dengan cara demikian sama sekali tidak dapat ditelusuri. Karena ada sebagian materi sebelum terciptanya planet bumi, dia sudah merupakan sebuah batu yang sangat besar, adalah sebuah benda langit yang sangat besar, kemudian dibawa kesini, sebelum terciptanya planet bumi, dia sudah eksis, maka anda sama sekali tidak akan berhasil meneliti sudah berapa lama sejarah planet bumi ini. Ada banyak hal bila diutarakan, kedengarannya sama seperti cerita dongeng. Saya sedang berceramah Fa kepada orang-orang xiulian saya, anda sekalian dapat menerimanya. Karena Fa bukan untuk diutarakan kepada manusia biasa, bukan untuk diutarakan kepada masyarakat manusia biasa.

(Master Li Hongzhi,Ceramah Fa Los Angelas 1999)

(Fa) Bumi sudah di hancurkan 81 kali LEBIH dan diciptakan kembali


semua benda apapun berjiwa & larangan menggugurkan kandungan

Tanya: Pengikut yakin teguh pada Dafa, istri saya yang adalah seorang manusia biasa bersikeras ingin menggugurkan kandungan, pengikut sangat canggung dibuatnya.
Shifu: Sekarang hal yang rumit seperti ini juga sungguh banyak. Anda hanya dapat menasehatinya jangan berbuat demikian, karena menggugurkan kandungan bagi manusia adalah perbuatan dosa. Anda semua tahu benda apapun di saat ia begitu dihasilkan ia sudah memiliki jiwa, termasuk mesin dan barang produk yang dihasilkan oleh pabrik. Asalkan suatu benda berhasil diproduksi, begitu barang produknya muncul, dalam ruang dimensi lain ia sudah diisi dengan sebuah kehidupan, oleh sebab itu benda apapun juga adalah hidup. Janin dalam kandungan dikatakan secara tegas itu adalah manusia, bila digugurkan berarti membunuh makhluk hidup, membunuh manusia, jangan dilihat ia belum lahir, menggugurkan kandungan adalah membunuh orang. Manusia beranggapan ada di dalam perut belum dilahirkan, anda gugurkan tidak apa-apa, itu adalah pandangan manusia zaman sekarang yang konsepnya telah menyimpang. Dewa dan segala kehidupan tingkat tinggi yang melampaui manusia biasa tidak memandang secara demikian. Anda semua tahu ketika sebuah kehidupan ingin reinkarnasi maka harus menitis dalam rahim, setelah menitis dalam rahim jiwanya sudah masuk dalam lingkaran reinkarnasi kehidupan di dunia. Maka Dewa seyogianya telah mengatur masa depannya, tetapi dia bahkan belum sempat dilahirkan sudah dibunuh, pada saat itu coba anda semua pikirkan, dia pergi ke mana? Dia sangat mungkin harus menunggu beberapa puluh tahun kemudian sampai akhir usianya sebagaimana yang telah diatur, seperti manusia harus hidup sampai 70, 80 tahun kemudian baru meninggal, dengan demikian baru dapat kembali memasuki reinkarnasi yang kedua kali. Saat itu baru ada Dewa yang mengurusinya, selagi begitu kecil bukan saja telah dibunuh, malah telah meletakkannya pada suatu kondisi yang amat menderita, namun dia itu benar-benar adalah kehidupan yang kecil di bawah umur, sungguh amat kasihan! Betulkah demikian?

(Master Lihongzhi-ceramah Fa TJ Chicago 99)

manusia

(Fa) IPTEK dan kemusnahan manusia

Berbicara sampai disini, saya secara sambilan mengetengahkan lagi sebuah masalah. Anda semua sudah tahu bahwa ilmu pengetahuan ini adalah dihantarkan oleh manusia planet kepada umat manusia. Disaat awal revolusi industri di negara barat, dia seyogianya sudah masuk. Dia bermula dari matematika dan kimia, dari pengetahuan dangkal yang sederhana pada masa paling awal, terus menjelujur hingga perangkat mesin yang modern, terakhir berkembang sampai komputer di masa kini. Berkembang lagi lebih lanjut, tujuan terakhirnya adalah ingin menggantikan manusia.Bagaimana cara menggantinya? Saya telah katakan, dalam tubuh manusia sekarang ini, hampir setiap orang telah mempunyai satu lapis tubuh yang dibuat oleh manusia planet. Mengapa begini? Karena ilmu pengetahuan yang dia indoktrinasikan kepada anda telah membentuk sebuah pemikiran yang bermetamorfosa didalam pikiran anda. Dalam peradaban manusia periode manapun juga tidak ada manusia semacam ini. Setelah mempunyai pemikiran yang begini berarti telah mempunyai tubuh seperti ini. Anda semua tahu, setiap sel dalam tubuh anda adalah anda sendiri, otak anda berhubungan dengan otak yang ada dalam setiap sel, dengan demikian pemikiran dalam sel tubuh anda yang tak terhitung itu, semuanya adalah pikiran dari manusia yang bermetamorfosa,sekujur tubuh sudah menjadi demikian. Ini adalah satu sebab yang masih termasuk diantaranya perihal mengapa Dewa tidak lagi memandang manusia sebagai manusia,manusia sudah bukan manusia lagi, untuk apa Dewa masih menyelamatkannya?

Anda semua tahu seseorang setelah meninggal, dia tidak akan benar-benar mati. Batok luar dari partikel molekul yang berlapisan paling besar memang telah rontok, sedangkan bagian tubuh yang terbentuk dari partikel mikroskopik dibawah molekul itu belumlah meninggal, diatelah pergi meninggalkan jasad, sama seperti menanggalkan sebuah pakaian, diatidak benar-benar mati. Tetapi orang yang berada dalam ruang dimensi ini memang telah sirna, karena tubuhnya akan dikremasi, atau dikubur dalam tanah, tubuh tersebut tentu akan busuk dan tercerai berai. Dalam ruang dimensi ini dia telahtiada, yaitu partikel pada lapisan ini telah sirna. Maka kebudayaan planet luar yang tadi saya sebutkan, dia memang menggunakan pikiran manusia itu sendiri secara tidak terasa sedang menciptakan satu lapis tubuh yang mereka inginkan.Lalu pada akhirnya bagaimana menggantikan manusia? Anda semua tahu, merekamasih harus memiliki sebuah cara untuk menggantikan batok luar yang merupakan paling permukaan dari manusia ini, yaitu cara "kloning" yang sekarang ingin digunakan oleh manusia. Dewa mempedulikan manusia, jika Dewa tidak mempedulikan manusia lagi, maka tidak akan melimpahkan unsur-unsur kehidupan bagi manusia.

Dapat dikatakan anda sebagai manusia yang hidup di dunia, bukan dikarenakan anda telah memiliki tubuh fisik ini,bukan karena ibu anda melahirkan tubuh fisik anda ini, maka anda dapat hidup,adalah karena anda memiliki jiwa prima anda, serta jiwa-jiwa anda lainnya yang eksis seutuhnya, anda baru dapat menjadi hidup. Jika demikian mengapa seseorang setelah meninggal diletakkan disini, sekalipun masih tubuh yang itu juga namun dia tidak dapat hidup? Justru karena semua jiwa primanya telah pergi meninggalkannya. Dengan kata lain seseorang dilahirkan jika tidak diberikan jiwa kepadanya, tidak memperkenankan dia bereinkanasi, setelah dilahirkan dia sama juga adalah mati. Lalu bagaimana? Manusia planet niscaya akan masuk, ini adalah cara terakhir dari mereka untuk menggantikan manusia, ini adalah manusia kloning. Manusia sendiri sedang diperalat oleh manusia planet untuk memusnahkan dirinya sendiri, namun dia sendiri tidak mengetahui, masih saja membela ilmu pengetahuan untuk memusnahkan manusia. Kelak muncul manusia kloning, setelah muncul dalam jumlah besar, semuanya adalah manusia planet reinkarnasi pada tubuh manusia, di kemudian hari manusia juga akan sirna. Tentu saja, saya hari ini telah mengutarakannya, berarti masalah tersebut juga sedang dalam penyelesaian, bahkan ada banyak hal sudah diselesaikan, saya hari ini mengutarakan, adalah untuk memberitahu keadaan sesungguhnya dari perkembangan umat manusia sampai dewasa ini.

(Los Angeles1999)



sulit mencari manusia...

Sistem LELUHUR dan sistem AGAMA

Seorang sahabat dari Bali bertanya leluhur saya itu batasnya dimana- kalau di tarik jauh sampai juga ke sampai batas cro magnon atau erectus pithecantropus.

Pada awalnya sangat sederhana -LELUHUR yaitu ketika manusia pertama di ciptakan / turun/datang di tanah itu dan membentuk masyarakat atau orang pertama yang memiliki legitimasi awal/ pemimpin/raja di daerah itu atau orang yang mengajarkan ajaran awal di masyarakat itu.

Semua berhubungan dengan JELUJURAN dari Dewa/God/Tuhan yang MENCIPTAKAN MANUSIA di daerah itu.Dalam masyarakat awal YANG TERPENTING adalah (sebelum datangnya agama yang dicangkokkan ke sistem masyarakat manusia) setiap suku atau ras manusia memiliki aturan ketat agar orang TIDAK KAWIN dengan ORANG LUAR.POLA KEKELUARGAAN inilah yang pertama2 diatur dalam SISTEM KEPERCAYAAN masyarakat terdahulu- sehingga SISTEM PERKAWINAN sangat penting.

Ajaran itu adalah diatur sendiri oleh God/Tuhan/Dewa yang disampaikan ke masyarakat itu MELALUI pemimpin/raja atau pemimpin spiritual mereka agar SILSILAH mereka TETAP TERJAGA.Sehingga Tuhan/God/Dewa dapat menjamin mereka untuk pulang kembali kerumah asal mereka di langit.Setiap Dewa/Tuhan/God mampu melakukan TRANSFORMASI pada KETURUNANNYA atau JELUJURANNYA SENDIRI yaitu manusia dibumi sepanjang MEREKA masih berada dalam sistem tubuhNya sendiri.

KAWIN CAMPUR (antar suku, ras) membuat sistem itu jadi rapuh dan sekian lama sistem ( hubungan) itu hilang tercampur baur- sehingga terputus dengan Tuhan/Dewa/God mereka.Maka bersamaan dengan HILANGNYA SUKU itu maka hilanglah AJARAN itu dan TERPUTUS - dan Tuhan/God/Dewa itu sudah tak lagi melihat SISA dari KETURUNANNYA disana sehingga meninggalkan mereka.Tentu saja Bapak/Dewa yang menurunkan manusia ini tidak mudah/rela meninggalkan bagian dari tubuhNya (keturunanNya) sendiri diambil oleh Dewa/bapak lain- ini menyedihkan.Akhirnya UMUMNYA keturunan yang jauh sudah tak lagi hormat kepada ajaran dari leluhur ini karena bagian dalam dirinya terdapat bermacam sistem tubuh Dewa yang berbeda-tak lagi MENGENALI Ayah/Dewa/Tuhan yang melahirkan masyarakat tersebut.

Biasanya yang terjadi adalah masyarakat di wilayah yang kawin campur itu sudah tak lagi mengikuti ATURAN atau AJARAN yang DITURUNKAN oleh Tuhan/God/Dewa- kondisinya sudah tak lagi SESUAI dengan KRITERIA Tuhan/God/Dewa di sana - Akhirnya Dewa/God/Tuhan itu mengangkat kakinya dari bumi itu maka hilanglah berkah di wilayah itu.Musnah.TETAPI ada dalam sejarah bumi Dewa/Tuhan/God yang membawa pergi orangnya sendiri dari wilayah itu agar tidak menjadi rusak- rusak dalam pandangan Dewa adalah ( mencampur2 perkawinan atau mencampur2 ajaran pada saat ini) sehingga desa/ suku itu menghilang dari bumi diboyong ke tempat yang lebih aman.

Jadi sistem LELUHUR adalah hakikatnya SAMA dengan SISTEM AGAMA yaitu berbentuk AJARAN yang berhubungan langsung dengan SILSILAH/JELUJURAN dari Dewa yang menciptakan manusia di wilayah tertentu.

Pertanyaannya adalah bagaimana dengan masyarakat yang sudah bercampur aduk silsilahnya- kawin mawin.Perubahan di bumi juga terjadi perubahan di langit.Karena manusia makin banyak mama Dewa/Tuhan/God tak lagi menciptakan manusia seperti di masa lalu.Juga manusia sekarang tak lagi memiliki sistem tubuh yang murni seperti manusia dimasa lalu kecuali mungkin mereka yang kita sebut sebagai masyarakat primitif yang masih mampu menjaga sistem perkawinannya sampai saat ini.Pada dasarnya SISTEM AGAMA adalah bentukan manusia tetapi yang benar2 berasal dari Fa/Tao/Hukum ortodok adalah memiliki POLA yang SAMA dengan SISTEM LELUHUR.

Sistem agama Tuhan/Dewa/God harus bekerja lebih keras karena masyarakat di bumi sudah sangat besar- Sudah sulit menemukan tubuh manusia yang asli JADI AJARAN itulah YANG MENTRANSFORMASIKAN melalui KEYAKINANNYA ( TUBUH MENTAL/PIKIRAN- inilah yang terdekat dengan tubuh fisik) .Dimasa lalu Dewa/Tuhan/God juga tidak jauh dari bumi sehingga mudah menarik kaumnya kembali juga hanya beberapa yang dapat kembali murni yang lain masih dalam sistem jelujuran Dewa tersebut di langit2 bumi.

Sesungguhnya HAKIKATNYA tak ada ajaran yang mampu lagi mengangkat manusia kelangit karena sistem tubuhnya sudah tercampur aduk ( sangat kotor -tidak ada kemurniannya lagi yang berasal dari mana) dahulu bahkan BEBERAPA GENERASI dari sistem suatu suku tersebut sudah dianggap ORANG LUAR artinya ini berhubungan dengan KEKUATAN dari Dewa/Tuhan/Dewa tersebut- berhubungan dengan BUAH STATUS atau KEKUASAAN DEWA/TUHAN tersebut.Makin tinggi Dewa tersebut maka makin kuat ajarannya makin mudah mentransformasikan manusia.Saat ini yang disebut kekuatan ajaran itu memiliki MASA KADALUARSA memiliki masa yang sangat kuat antara 500 sampai 1000 tahun setelah itu ajaran itu masuk ke masa rusak musnah.

Jadi dalam konteks itu yang mana leluhur manusia ada 2 sumber, yaitu: Tuhan/God/ Dewa yang menciptakan masyarakat dimana manusia tinggal melalui orang pertama, pemimpin pertama di suku tersebut ATAU Tuhan/God/ Dewa yang menurunkan ajaran yang manusia anut melalui seorang Master/Avatar/Nabi- Mereka ini juga dapat di sebut sebagai leluhur manusia.

Demikian sharing pemahaman Fa dari DaFa.

Salam,
jesseprakasa/falundafahao!!

Antasena dan Wisanggeni

Kisah kelahiran Wisanggeni diawali dengan kecemburuan Dewasrani, putra Batari Durga terhadap Arjuna yang telah menikahi Batari Dresanala. Dewasrani merengek kepada ibunya supaya memisahkan perkawinan mereka. Durga pun menghadap kepada suaminya, yaitu Batara Guru, raja para dewa.
Atas desakan Durga, Batara Guru pun memerintahkan agar Batara Brama menceraikan Arjuna dan Dresanala. Keputusan ini ditentang oleh Batara Narada selaku penasihat Batara Guru. Ia pun mengundurkan diri dan memilih membela Arjuna.
Brama yang telah kembali ke kahyangannya segera menyuruh Arjuna pulang ke alam dunia dengan alasan Dresanala hendak dijadikan Batara Guru sebagai penari di kahyangan utama. Arjuna pun menurut tanpa curiga. Setelah Arjuna pergi, Brahma pun menghajar Dresanala untuk mengeluarkan janin yang dikandungnya secara paksa.
Dresanala pun melahirkan sebelum waktunya. Durga dan Dewasrani datang menjemputnya, sementara Brama membuang cucunya sendiri yang baru lahir itu ke dalam kawah Candradimuka, di Gunung Jamurdipa.
Narada diam-diam mengawasi semua kejadian tersebut. Ia pun membantu bayi Dresanala tersebut keluar dari kawah. Secara ajaib, bayi itu telah tumbuh menjadi seorang pemuda. Narada memberinya nama Wisanggeni, yang bermakna "racun api". Hal ini dikarenakan ia lahir akibat kemarahan Brama, sang dewa penguasa api. Selain itu, api kawah Candradimuka bukannya membunuh justru menghidupkan Wisanggeni.
Atas petunjuk Narada, Wisanggeni pun membuat kekacauan di kahyangan. Tidak ada seorang pun yang mampu menangkap dan menaklukkannya, karena ia berada dalam perlindungan Sanghyang Wenang, leluhur Batara Guru. Batara Guru dan Batara Brama akhirnya bertobat dan mengaku salah. Narada akhirnya bersedia kembali bertugas di kahyangan.
Wisanggeni kemudian datang ke Kerajaan Amarta meminta kepada Arjuna supaya diakui sebagai anak. Semula Arjuna menolak karena tidak percaya begitu saja. Terjadi perang tanding di mana Wisanggeni dapat mengalahkan Arjuna dan para Pandawa lainnya.
Setelah Wisanggeni menceritakan kejadian yang sebenarnya, Arjuna pun berangkat menuju Kerajaan Tunggulmalaya, tempat tinggal Dewasrani. Melalui pertempuran seru, ia berhasil merebut Dresanala kembali.

Secara fisik, Wisanggeni digambarkan sebagai pemuda yang terkesan angkuh. Namun hatinya baik dan suka menolong. Ia tidak tinggal di dunia bersama para Pandawa, melainkan berada di kahyangan Sanghyang Wenang, leluhur para dewa. Dalam hal berbicara, Wisanggeni tidak pernah menggunakan basa krama (bahasa Jawa halus) kepada siapa pun, kecuali kepada Sanghyang Wenang.
Kesaktian Wisanggeni dikisahkan melebihi putra-putra Pandawa lainnya, misalnya Antareja, Gatutkaca, ataupun Abimanyu. Sepupunya yang setara kesaktiannya hanya Antasena saja. Namun bedanya, Antasena bersifat polos dan lugu, sedangkan Wisanggeni cerdik dan penuh akal.

Antasena adalah putra bungsu Bimasena atau Wrekodara, yaitu Pandawa nomor dua. Ia lahir dari seorang ibu bernama Dewi Urangayu putri Batara Mintuna. Bima meninggalkan Urangayu dalam keadaan mengandung ketika ia harus kembali ke negeri Amarta.
Antasena lahir dan dibesarkan dalam naungan ibu dan kakeknya. Setelah dewasa ia berangkat menuju Kerajaan Amarta untuk menemui ayah kandungnya. Namun saat itu Bima dan saudara-saudaranya sedang disekap oleh sekutu Korawa yang bernama Ganggatrimuka raja Dasarsamodra.
Antasena berhasil menemukan para Pandawa dalam keadaan mati karena disekap di dalam penjara besi yang ditenggelamkan di laut. Dengan menggunakan Cupu Madusena pusaka pemberian kakeknya, Antasena berhasil menghidupkan mereka kembali. Ia juga berhasil menewaskan Ganggatrimuka.
Antasena kemudian menikahi sepupunya yang bernama Janakawati putri Arjuna.

Antasena digambarkan berwatak polos dan lugu, namun teguh dalam pendirian. Dalam berbicara dengan siapa pun, ia selalu menggunakan bahasa ngoko sehingga seolah-olah tidak mengenal tata krama. Namun hal ini justru menunjukkan kejujurannya di mana ia memang tidak suka dengan basa-basi duniawi.
Dalam hal kesaktian, Antasena dikisahkan sebagai putra Bima yang paling sakti. Ia mampu terbang, amblas ke dalam bumi, serta menyelam di air. Kulitnya terlindung oleh sisik udang yang membuatnya kebal terhadap segala jenis senjata.

Menjelang meletusnya perang Baratayuda, Wisanggeni dan Antasena naik ke Kahyangan Alang-alang Kumitir meminta restu kepada Sanghyang Wenang sebelum mereka bergabung di pihak Pandawa. Akan tetapi, Sanghyang Wenang telah meramalkan, pihak Pandawa justru akan mengalami kekalahan apabila Wisanggeni dan Antasena ikut bertempur.
Setelah melalui beberapa pertimbangan, akhirnya Wisanggeni dan Antasena memutuskan untuk tidak kembali ke perkemahan Pandawa. Keduanya rela menjadi tumbal demi kemenangan para Pandawa. Mereka pun mengheningkan cipta. Beberapa waktu kemudian keduanya pun mencapai moksa, musnah bersama jasad mereka.

Sutasoma

Mpu Tantular mengingatkan kita bahwa apa yang sedang dialami oleh bangsa kita saat ini bukanlah cerita baru. Kita sedang mengulangi cerita masa lalu, karena saat itu kita tidak cukup belajar dari pengalaman kita. Kita bersikap “kurang ajar”, kurang belajar, maka kita harus mengulangi pelajaran yang sama.

Dinasti Majapahit mencapai puncak kejayaan di masa pemerintahan Hayam Wuruk, ketika Gajah Mada menjadi patihnya, tetapi setelah itu malah mengalami kemunduran, kemerosotan, dan akhirnya hancur-lebur! Kenapa? Karena, landasan yang disiapkan Gajah Mada tidak kuat! Ya, tidak kuat. Kita memang menghormati Sang Maha Patih; kita menghargai pengorbanannya, tetapi kita tidak boleh lupa belajar dari kegagalannya.

Seperti apakah landasan yang disiapkan oleh Sang Maha Patih? Jawabannya adalah: landasan kekuatan militer untuk mempersatukan Kepulauan Nusantara dan mempertegas serta mengukuhkan batas-batas wilayahnya.

Kepulauan Nusantara terdiri atas sekian banyak suku-bangsa. Tidak semua suku-bangsa siap menerima “batas-batas wilayah” yang ditentukan oleh Maha Patih. Pertanyaan besarnya adalah: Mengapa mereka harus menyerahkan kedaulatan mereka dan tunduk pada Majapahit? Alhasil, terjadilah letupan-letupan kecil di mana-mana. Majapahit harus menghadapinya dengan kekuatan militer. Karena itu, lahirlah “Sumpah Palapa” yang diucapkan oleh Sang Maha Patih yang menempatkan kesatuan wilayah di atas segala-galanya, dan at any cost, dengan harga berapa saja.

Ia tidak menjelaskan untuk apa Nusantara harus bersatu. Untuk mempersatukan Kepulauan Nusantara semestinya kekuatan militer tidak digunakan. Itu bukanlah cara yang tepat.

Semestinya masyarakat Kepulauan disadarkan akan akar budaya mereka yang satu dan sama; akar budaya yang sekaligus mempersatukan mereka dengan saudara-saudara mereka di Gandhaar (sekarang Qandahar di Afganistan) hingga perbatasan Astraalaya (sekarang Benua Australia). Kepulauan Nusantara berada di wilayah peradaban Sindhu, yang oleh pelancong sekaligus sejarawan China disebut Shintu, oleh sejarawan Arab disebut Hindu, dan oleh orang-orang Barat disebut Indies, Indische, Hindia, Indo.

Ekspedisi militer yang dilakukan oleh Sang Maha Patih adalah kesalahan besar yang dilakukannya. Niatnya baik, tapi caranya tidak tepat, maka kesatuan yang tercipta sangat rapuh, dan sangat rentan terhadap sedikit pun guncangan dari luar. Kesatuan yang tercipta sepenuhnya tergantung pada keperkasaan dan karisma Gajah Mada dan kekuatan militernya.

Kesalahan yang sama dilakukan oleh para pemimpin kontemporer bangsa kita. Lihat apa yang terjadi di Timor Timur! Kesatuan kita dengan rakyat setempat sepenuhnya berlandaskan kekuatan militer, maka ketika kita melemah sedikit, mereka pun berpisah dari kita.

Pernahkah Anda berkunjung dan bertemu dengan orang-orang kita di Belanda, di Perancis dan di beberapa negara lain? Mereka masih tidak bisa menerima Negara Kesatuan Republik Indonesia. Masih banyak luka lama yang belum sembuh. Mereka merasa tidak pernah ada upaya dari kita untuk mengobati luka itu.

Majapahit hancur karena sangat percaya pada kekuatan paksaan militer dan pada karisma satu dua orang yang berada di puncak pemerintahan, Raja Hayam Wuruk dan Maha Patih Gajah Mada.

Sejarah ini seolah terulang kembali ketika Pak Harto lengser keprabon. Timor Timur berpisah dari kita. Sebagai negara yang berdaulat kita terpaksa menundukkan kepala dan bertemu dengan saudara-saudara kita sendiri di negeri orang. Pertemuan dengan sesama warga Indonesia, dengan saudara-saudara kita di Aceh, harus difasilitasi oleh pihak asing. Terlepas dari apa bunyi nota kesepakatan kita dengan Gerakan Aceh Merdeka, pertemuan di Helsinki itu sendiri sudah cukup untuk membuktikan bahwa kekuatan militer tidak dapat mempertemukan hati.



Kedua: landasan kesejahteraan dan kemakmuran materi untuk mempersatukan rakyat. Landasan ini pun sungguh sangat rapuh. Warga masyarakat dan petinggi negara yang sudah merasa mapan menjadi malas, tak peduli terhadap bangsa dan negara. Keadaan itu semakin diperparah oleh iklim tropis dengan udaranya yang lembab. Mereka yang seharusnya bersuara malah berpikir, “Ah, itu bukan urusanku. Selama aku masih bisa makan, minum, dan hidup nyaman ya sudah!”

Keberhasilan kita dalam pembangunan fisik selama beberapa dasawarsa berakibat yang sama. Masyarakat menjadi cuek, tidak peduli terhadap kondisi negara. Korupsi oleh aparat negara dibiarkan terjadi, bahkan merajalela, karena keadaan itu juga menguntungkan mereka. Aparat dan rakyat, keduanya bersama-sama sibuk menjarah negara dan kekayaan alam yang semestinya diolah dengan baik.

Setiap orang hanya memikirkan perut. Setiap orang hanya memikirkan kantongnya sendiri. Pihak-pihak asing yang selalu menunggu kesempatan seperti itu langsung memanfaatkan situasi. Mereka membawa alat-alat besar mereka supaya penjarahan menjadi lebih afdol!

Penjarahan yang terjadi dulu ibarat “susu seliter dicampur air”. Sekarang, “air dicampuri susu” diberi warna sedikit, sehingga tidak ada yang menyangka bahwa apa yang diminumnya itu bukan susu lagi, air biasa, air berwarna putih – tanpa gizi!

Cinta terhadap negara, kepedulian terhadap bangsa sirna. Keduanya terkalahkan oleh urusan kenikmatan dan kenyamanan. Nilai pengorbanan, kesediaan dan kerelaan untuk mengorbankan jiwa dan raga diganti dengan penyembelihan hewan yang tidak bersalah. Sementara itu, sifat hewani dalam diri kita malah diberi makan dan digemukkan.



Ketiga: landasan ritual keagamaan untuk membangun jiwa manusia Indonesia. Ritual mengemuka, tapi landasan budi pekerti diabaikan. Esensi agama tidak dipelajari, karena mempelajari esensi berarti menjalaninya pula. Dan untuk menjalani agama, melakoni ajaran agama, dibutuhkan kesadaran, pengorbanan dan nilai-nilai lain yang tinggi. Menjalani ritual jauh lebih mudah.

Semua agama dibiarkan berkembang, bahkan perkembangannya didukung oleh negara tanpa batas. Itu bagus. Tapi, bagian apa dari agama? Bagian apa yang seharusnya didukung perkembangannya?

Silakan mendukung pembangunan tempat-tempat ibadah “tanpa pilih kasih”. Silakan melaksanakan ritual-ritual keagamaan. Silakan membiayai kegiatan-kegiatan keagamaan. Tetapi, jangan lupa bahwa semua itu hanya memiliki arti jika berhasil mengagamakan jiwa kita, roh kita!

Bangunan-bangunan yang semestinya digunakan untuk kegiatan ibadah malah digunakan untuk menghasut, agar sesama anak bangsa saling membenci. Bangunan-bangunan yang semestinya digunakan untuk kegiatan ibadah malah digunakan untuk memecah belah bangsa ini; bukan untuk mempersatukan; untuk menciptakan konflik; bukan untuk mendamaikan; untuk menciptakan kekacauan; bukan ketenangan dan keamanan.

Itu yang terjadi dulu di Majapahit, sehingga seorang anak pun tidak merasa bersalah untuk melawan ayahnya sendiri karena urusan agama.

Itu pula yang terjadi saat ini. Seorang menteri mengaku dianggap kurang taat beragama oleh anaknya sendiri. Pasalnya, sang menteri menghormati ajaran semua agama. Sang anak tidak bisa menerima hal itu. Sekadar menghormati semua agama pun dianggapnya tidak benar.

Bayangkan, jika paham radikal seperti itu berhasil menyusup ke dalam rumah seorang menteri, apa yang dapat dikatakan tentang rumah kebanyakan orang di antara kita?



Tiga kesalahan utama ini boleh dikata karena cara berpikir yang keliru, yaitu kesalahan keempat: pembenaran segala macam cara untuk mencapai tujuan. Tujuan Sang Maha Patih memang mulia. Ia ingin mempersatukan kepulauan Nusantara; dan lewat persatuan itu ia hendak menciptakan kedamaian. Jadi tidak ada yang salah dengan tujuannya. Yang salah adalah cara yang ditempuhnya untuk mencapai tujuan itu.

Contohnya: perseteruan yang terjadi antara Kerajaan Pakuan Pajajaran di Tanah Sunda dan Majapahit di Tanah Jawa. Keduanya masih di satu pulau yang sama. Jika dilihat silsilahnya ke belakang, raja-raja Pakuan yang meneruskan dinasti Galuh masih memiliki hubungan darah dengan raja-raja Singasari dan Majapahit. Hubungan di antara mereka selama itu memang tidak cukup mesra, namun mereka juga tidak saling bermusuhan.

Untuk mempertemukan mereka, sesungguhnya cukup lewat jalur diplomasi. Jalur itu sudah ditempuh, dengan hasil yang tidak terbayangkan oleh kedua pihak karena ulah Sang Patih. Sebentar lagi Hayam Wuruk, Raja Majapahit, akan menikah dengan Dyah Pitaloka, Putri Pajajaran. Sayang, Maha Patih tidak cukup puas dengan arrangement itu, karena pernikahan itu dianggapnya justru akan mengukuhkan Pajajaran sebagai negara yang berdaulat dan setara dengan Majapahit.

Sang Maha Patih menyerang pasukan Pajajaran yang saat itu sudah berada dalam wilayah kekuasaan Majapahit, di pantai Bubat. Ia menyerang pasukan pengiring raja, putri dan petinggi negara yang jelas tidak siap untuk resepsi seperti itu. Tewaslah mereka semua. Konon, Dyah Pitaloka menusuk sendiri dadanya!

Dengan cara itu, Maha Patih memang berhasil menaklukkan Pajajaran, tetapi sebagai akibatnya hingga hari ini pun tidak ada Jalan Gajah Mada atau Jalan Hayam Wuruk di Jawa Barat. Peristiwa yang terjadi hampir tujuh abad yang lalu itu masih dikenang oleh orang Sunda. Bekas sayatan itu masih menyakitkan. Luka itu masih belum sembuh.



Peristiwa naas ini juga membuktikan bahwa Gajah Mada bukanlah tipe manusia yang mau bersabar sedikit. Apa pun yang diinginkannya harus diperoleh dalam waktu sesingkat mungkin.

Sifat ini barangkali baik bagi seorang pekerja, namun tidak cocok bagi seorang negarawan. Tidak berarti seorang negarawan harus bersabar terus. Tidak. Seorang negarawan dituntut untuk bekerja lebih keras dari seorang pekerja biasa. Ia mengabdi pada negara; dan tugas itu adalah pekerjaan purna waktu.

Selain itu Gajah Mada juga tidak selalu menghargai persahabatan. Aditiawarman, asal Minang, adalah seorang sahabat yang telah berjasa bagi Majapahit, namun setelah bantuannya tidak dibutuhkan lagi, Gajah Mada bersikap dingin terhadapnya.

Barangkali Gajah Mada merasa dirinya tersaingi oleh Aditiawarman, karena selain perkasa, dia juga masih memiliki hubungan darah dengan dinasti Majapahit. Sikap dingin antara mereka berdua memang tidak pernah berubah menjadi permusuhan terbuka, tetapi akhirnya Aditiawarman memutuskan untuk kembali ke Tanah Minang.

Di Sumatera ia memposisikan dirinya sebagai Datuk, dan “di atas kertas” walau tetap bernaung di bawah Majapahit, sesungguhnya ia sudah “jalan sendiri”. Akibat perpecahan ini kelak dirasakan oleh anak cucu mereka. Beberapa kali saya masih mendengar keluhan orang Sumatera. “Orang Jawa datang ke pulau kami untuk menjarah. Mereka ingin berkuasa.” Keluhan-keluhan seperti ini tidak jarang berkembang menjadi tuduhan “jawanisasi”.

Tuduhan “jawanisasi” juga dilontarkan oleh pulau-pulau lain, khususnya Sulawesi dan Kalimantan. Padahal, jika kita mempelajari sejarah budaya kita dengan kepala dingin, memang ada benang merah yang mengikat dan mempersatukan kepulauan kita. “Jawanisasi” adalah mitos yang berkembang dari rasa tidak enak mereka terhadap orang Jawa. Akar budaya kita memang satu dan sama. Adalah suatu kebetulan, jika budaya itu masih hidup, dan oleh karenanya terasa dan terlihat sisa-sisanya di pulau Jawa. Sementara itu, di tempat-tempat lain barangkali sudah sekarat. Ya, sekarat... belum mati!



Kesalahan berikut: Gajah Mada lupa mempersiapkan kader. Seperti semasa ia berkuasa program kaderisasi memang tidak berjalan sama sekali. Dia lupa bahwa dirinya sendiri dipersiapkan oleh Arya Tadah, seorang Patih yang kemudian merelakan jabatannya demi dia.

Barangkali, ia seorang perfeksionis. Ia merasa dirinya paling hebat, dan orang lain tidak sehebat dirinya. Inilah akibat rasa percaya diri yang berlebihan.

Kesalahan yang sama telah dilakukan oleh setidaknya dua orang presiden kita. Keduanya selalu ragu-ragu, dan meragukan kemampuan orang lain, karena terlalu percaya pada kemampuan diri. Mereka “lupa” bahwa setiap orang akan mati dan tidak dapat berkuasa untuk selamanya. Mungkin tidak lupa, tapi tidak mau menerima kenyataan itu dengan rela. Sementara itu, mekanisme pemerintahan tidak boleh berhenti dan harus berjalan terus menuju kemajuan.





Mpu Tantular memahami betul sifat dan watak Sang Maha Patih. Ia merasa perlu bersuara. Ia turun dari puncak kesadarannya untuk menulis karya sastra Sutasoma. Lewat karya inilah ia hendak menegur Gajah Mada, “Maha Patih, sadarilah kesalahanmu! Landasan yang kau gunakan untuk mempersatukan kepulauan Nusantara tidak kuat. Landasan yang kau gunakan untuk mempersatukan rakyat pun tidak kuat. Bangunan fisik dalam segala bidang yang kau utamakan juga rapuh!”

Gajah Mada tidak memahami maksud Sang Mpu. Ia adalah gaja atau gajah yang sedang mada, mabuk!

Julukan itu dia peroleh dari mereka yang mengenal dia dengan baik, “Kau betul-betul seperti gajah yang mabuk.”

Mereka hendak menyadarkan Sang Maha Patih, “Janganlah kau termabukkan oleh kekuasaan, kekuatan dan keperkasaan.”

Julukan itu dimaksudkan sebagai sindiran, tapi Sang Maha Patih malah menganggapnya sebagai pujian. Ia membiarkan orang memanggilnya dengan sebutan itu.

Gajah Mada bukanlah nama asli Sang Maha Patih. Mengalir pula dalam tubuhnya bukan saja darah Indonesia, tetapi darah China. Itu tidak menjadi soal dan memang tidak ada yang mempersoalkan hal itu. Di Majapahit tinggal banyak orang yang awalnya mengungsi dari Tiongkok. Umumnya mereka mengungsi karena urusan ekonomi, untuk mengadu nasib, tetapi ada pula orang-orang kaya yang datang ke kepulauan Nusantara untuk menghindari peraturan pemerintah yang tidak pro-rakyat, khususnya di bidang perpajakan. Mereka merasa diperas, dijarah untuk memperkaya sejumlah elite yang duduk di pemerintahan.

Kepulauan kita, warga masyarakat kita yang terkenal ramah, menerima mereka dengan tangan terbuka. Orang-orang China itu menjadi bagian dari rakyat kepulauan, maka tidak menjadi soal bila Gajah Mada yang menggunakan idiom yang masih berlaku hingga saat ini adalah warga keturunan etnis China. Tak jadi soal bahwa dia menduduki jabatan paling penting di Majapahit.

Tidak salah pula bila seorang kiai terkenal asal Jombang mengaku di dalam tubuhnya mengalir darah China. Indonesia bukan Arab atau India di mana soal “kemurnian darah” dan “nama keluarga” disakralkan secara berlebihan.

Waktu itu warga masyarakat Indonesia yang umumnya menganut ajaran Shiva yang membebaskan tidak terbelenggu oleh sistem kasta yang membelenggu sebagian besar daratan India. Apa yang sekarang disebut “agama” Hindu sesungguhnya adalah “jalan hidup”, falsafah hidup, pedoman perilaku atau sebagaimana disebut oleh penganutnya sendiri “rta” atau hukum, “dharma” atau kebijakan yang berlandaskan kearifan lokal.

Karena itu, banyak tradisi di kepulauan berbeda dari tradisi-tradisi di daratan. Jelas, karena kearifan lokal di sana tidak selalu sama dengan kearifan lokal di sini. Iklim pun beda, sehingga cara kita berpakaian dan kebiasaan makan pun beda.

Ada benang merah yang mengikat kita. Seperti yang telah saya katakan sebelumnya, benang ini adalah benang budaya. Saripati dari kearifan-kearifan lokal yang disebut sanatana, kekal, abadi dan universal. Ada sanatana dharma atau nilai-nilai kemanusiaan yang universal – semacam agenda minimum – yang menjadi landasan kita berinteraksi.

Mpu Tantular berupaya untuk mengingatkan Maha Patih Gajah Mada akan agenda minimum itu, lewat sebuah cerita. Ya, cerita wira, cerita tentang kepahlawanan Sutasoma.

Sutasoma adalah tokoh historis. Dia berasal dari daratan India, ketika sebagian dari kepulauan kita masih menyatu dengan anak benua yang disebut Jambu Dwipa – Pulau Jambu. Jambu adalah buah yang di zaman itu cukup besar ukurannya, sehingga di kemudian hari istilah “jambu” ini akan menjadi “jumbo” dalam bahasa-bahasa Indo-Aryan.

Kesalahan paling besar yang dilakukan oleh Gajah Mada, setidaknya demikian menurut Mpu Tantular, adalah penerimaannya terhadap kebhinekaan, keberagaman atau pluralitas, tanpa memperhatikan benang merah yang mempersatukan manikan-manikam yang beda itu dalam untaian kalung yang manis dan indah.

Keadaan kita saat ini tidak jauh berbeda. Banyak yang dapat menerima kebhinekaan, keberagaman atau pluralitas – namun, ya sebatas penerimaan saja. Bagaimana menindaklanjuti penerimaan itu dan mengaitkannya dengan kehidupan sehari-hari tak terpikir. Kita menerima sayur yang masih mentah dan yang sudah dimasak. Baik. Tetapi, apakah yang mentah dan yang sudah dimasak itu mesti dicampur? Apakah tidak lebih baik jika yang mentah itu dimasak juga? Atau, barangkali yang mentah disajikan sebagai salad, dan yang matang sebagai lauk atau menu utama?

Dalam setiap masyarakat terdapat jiwa-jiwa mentah, bahkan komunitas-komunitas mentah yang semestinya dimatangkan terlebih dahulu. Setelah itu baru dipersilakan untuk memasuki mainstream. Atau diberi tugas lain, tugas yang sesuai dengan kementahan jiwa mereka; “disajikan sebagai salad”.

Kebhinekaan, keberagaman dan pluralitas yang tidak bertujuan satu dan sama tidak berguna. Ungkapan “Bhinneka Tunggal Ika” adalah half truth. Anda dapat merayakan kebhinekaan dengan penggalan ini, tetapi tidak dapat menggunakannya demi tujuan yang lebih mulia. Untuk itu, penggalan berikutnya mesti diperhatikan: “Tan Hana Dharma Mangrwa” -- “Tak ada dualitas dalam Dharma, dalam Kebijakan yang Melandasi setiap Karya bagi Negara dan Bhakti bagi Ibu Pertiwi.” Selain itu, kebijakan itu mesti menjunjung tinggi kearifan lokal. Manusia Indonesia, bukan fotokopian Arab, China, India atau Eropa.

Sayang saat pun kita tengah mengulangi kesalahan yang sama, dan kenyataan ini sungguh sangat mengerikan, karena nasib kita “bisa” tidak beda jauh dari nasib Majapahit, jika kita tidak segera membenahi diri, memperbaiki diri, mengoreksi diri. Jangan sampai kita mengulangi kesalahan-kesalahan di masa lalu!



(Sandi Sutasoma)

Menuju, konsep pembelajaran Meditasi Suranggama

Pesan dari saudara manusia , kaum Sirian, datang dari bintang SIRIUS.
lokasi keberadaan bintang Sirius .
( diterima oleh Pewaskita, Wendy Monro )

Cinta akan selalu menjadi katalisator, cinta kasih adalah semuanya. Dengan Cinta kasih tidak ada rahasia. Dengan kasih semua hal dikenali, semua hal mungkin. Dengan cinta anda tidak menyangkal apa saja tentang diri anda. Cinta memberikan segalanya dengan mudah. Mereka yang kekurangan, yang dalam kepedihan, ini karena mereka menolak cinta. Jika anda menemukan hidup anda tidak bahagia, itu karena anda menolak cinta.
Kasih menyediakan semua hal untuk semua orang. Dengan kasih yang mutlak dan total, anda tidak akan pernah perlu untuk masuk institusi belajar manapun, karena dengan kasih anda memiliki semua kebijaksanaan. Kasih tidak menyangkal apapun , kasih tidak menolak apapun, kasih adalah semua itu.
Cinta kasih adalah kunci satu-satunya.Dan apa yang menghalangi kasih itu ? – ketakutan, kekhawatiran, rasa bersalah dan rasa malu.


-
Dalam serat-serat Jawa/Sunda Kuna seperti Nirarthaprakrta maupun Sanghyang Siksakandang Karesian (Serat Dewa Buda), disebutkan bahwa setelah seseorang telah melewati tujuh tingkat spiritual Buddha, dia masih harus melewati lagi 7 tingkat spiritual agar bisa sampai Sanghyang Taya.

Jadi, 7 tingkat spiritual Buddha posisinya berada di bawah tangga pertama dari 7 tingkat Spiritual Jawa/Sunda Kuna. Oleh karena itu, ujung dari ajaran Buddha adalah "buddha" alias pencerahan, sedangkan ujung dari ajaran Jawa/Sunda Kuna adalah "kawicaksanan" atau dalam bahasa Sufi "Hikmah Tertinggi" (Puncak Kearifan).
( dari bapak A.Chodjim )



Pesan dari sutra Suranggama.

1.. ” Mereka boleh berpikir mereka pintar di kehidupan sekarang, tetapi tunggu saja dan lihatlah,mungkin sepuluh kehidupandari sekarang mereka akan menjadi sangat bodoh Kecerdasan (pengetahuan duniawi ? ) yang diperoleh dalam kelahiran ini disebabkanoleh kebajikan yang ditanam dalam kelahiran masa lampau, namun kecerdasan yang dimiliki acapkali membuat seseorang lupa diri – tidak sudi berbuat bajik lagi sehingga justru kecerdasan inilah yang menjerumuskannya. Orang cerdas memiliki kesempatan yang lebih besar untuk berbuat jahat. ( serakah mengejar nafsu dunia, dan melekat kepadanya/lebih mementingkan kesenanganku dan keluargaku ? ) .Oleh karena itu di dalam kehidupan sekarang kita harus memutuskan kemana kita akan pergi – kita harus mengenali secara jelas takdir ( nasib ? ) kita apa selanjutnya, jalan apa yang akan kita ambil. Setelah itu, baru ada harapan. Samadhi membantu kearifan dan kearifan membantu samadhi dalam suatu jalinan yang saling mendukung dan saling menyempurnakan. Dari mana datangnya kekuatan Kearifan dan Samadhi.? – dari SILA. Setelah Buddha parinirvana, siapakah yang kita jadikan guru ?. Buddha menjawab , ”bersandarlah pada Sila sebagai gurumu ”. Tiga pelatihan tanpa kebocoran batin yakni Sila+Samadhi+Kearifan(Panna/Prajna).Tanpa Samadhi (adding : bukan Meditasi ) kearifan tidak bisa berkembang, tanpa Sila , Samadhi tidak bisa berkembang. Kebocoran batin/Asrava artinya setiap jenis kesalahan. Bila pemikiran bergerak di pikiran, maya/iblis masuk.
2. ” Bodhi adalah penghentian dari pikiran yang membumbung ”. Pikiran yang membumbung dijelaskan sebagai pikiran yang angkuh nan congkak, pikiran yang melonjak- lonjak mengkhayal tidak membumi, pikran yang meremehkan orang lain, pikiran yang menganggap diri sendirilah yang paling pintar, akulah yang terbaik. Jika anda bisa membuat pikiran yang membumbung berhenti, maka anda sudah di dalam arah yang benar.
3. Dengan membantu orang lain, akan timbul hati Bodhisattva. Orang-orang yang berhati Bodhisattva memberikan manfaat bagi orang lain, bukan kepada mereka sendiri. Bodhisattva- bodhisattva selalu memberi manfaat kepada yang lain dengan praktek kebajikan tanpa menghiraukan apakah mereka sendiri akan rugi.
4. Setiap makhluk hidup, termasuk hantu kelaparan dan penghuni neraka, tetap memiliki sifat-dasar Buddha dan bisa menjadi Buddha di masa mendatang bila mereka melatih diri secara benar. Orang terjahatpun bisa menjadi Buddha .Bahkan binatang yang terjahatpun bisa menjadi Buddha. Kelahiran dan kematian tidak pernah berhenti, lingkaran samsara tidak pernah diputuskan. Ini disebabkan karena pandangan-pandangan khayal yang mengambil alih dan menutupi sifat –dasar sejati yang suci. Pandangan bukan hanya menunjuk sesuatu yang dilihat, tetapi juga pendapat, pemikiran, atau gagasan.